30 de octubre de 2010

Nacionalismo, autonomía, socialdemocracia II


Dicíavos o día pasado que a socialdemocracia nada ten a ver coas políticas que están a aplicar os diversos governos europeus, mesmo os rexentados por partidos que a invocan nos seus rótulos ou que se reclaman desa filiación ideolóxica e política. Pois algo análogo está a acontecer coa autonomía das nacións-sen-estado encorsetadas no actual marco constitucional español. Nalgúns casos porque non as deixan exercela -como evidenciou inda hai pouco o esperpento celtibérico montado encol do Estatut catalán. Noutros porque non o queren as forzas ocupantes das institucións autónomas -como resulta patente no caso galego. Así que tamén neste eido conceitual convirá pormos as cousas nos seus xustos termos.

Para empezar, convirá relembrarmos unha evidencia histórica que hoxe semella esquecida: a "autonomía" política non foi un invento da "transición" española. O invento foino, primeiro, o deseño constitucional do "Estado das autonomías"; segundo, a conceición administrativista da autonomía como artefacto ao servizo da "organización territorial" dun aparello de estado unitario e non do autogoverno dos diversos povos; e terceiro, a imediata deturpación dese mesmo deseño constitucional orixinario meiante o chamado "café para todos", ou sexa, unha especie de "igualatorio" asistencial vello-estilo de autonomías de diversa caste e rango constitucional en orixe -nacións, rexións e até simples provincias ou cidades-enclave coloniais.

O primeiro ingrediente dese invento operou como sucedáneo espúrio do pacto federal necesario para artellar constitucionalmente a realidade plurinacional "hispana" a partir da soberanía das catro nacións que a compoñen. O segundo suplantou a noción política de autonomía, pertencente á teoría do estado e consistente nun espazo de libre decisión para o autogoverno, sustituíndoa pola sua derivada administrativa, propria dos deseños de descentralización funcional e/ou territorial do aparello político-administrativo dos estados. E o terceiro servíu para invalidar de facto a distinción constitucional antre as "nacionalidades históricas" -eufemismo referido ás tres nacións que xa tiveramos autonomía na IIª República- e o resto de comunidades que se poderían ir configurando por agrupación de provincias ou mesmo cunha soa -como Madrid, por caso. O triple resultado foino o escamoteo dun proceso constituínte protagonizado polos povos-nacións como suxeitos de soberanía política, a sustitución do autogoverno dos povos pola descentralización do estado, e a conversión do "mapa" das "comunidades autónomas" nun galiñeiro doadamente manipulábel polas forzas políticas centrípetas de sempre -poisque é sabido: "onde hai galo non canta galiña".

Ora, na tradición histórica do nacionalismo galego, a partir das Irmandades da Fala, a noción de autonomía formulouse como equivalente á disposición dun espazo de libre decisión soberana, só que non en forma dun estado galego independente, senón resultante dun pacto federal-confederal. Así aparece, e con ese contido semántico se emprega, no proxecto de artellamento xurídico-político do espazo estatal español, e inclusive do peninsuar, formulado no Manifesto da "Asambleia nazonalista de Lugo" de 1918. "Autonomía integral pra Galicia", é a expresión empregada no apartado dese documento consagrado a dar resposta aos "Problemas constituentes" que defrontaba daquela a nación galega. A nación, non a rexión: "conquerire autonomía integral da Nazón Galega" é a pretensión que se esplicita dende o preámbulo mesmo do Manifesto polos asinantes que -declaran- "nós, nomeámonos, d-oxe pra sempre, nazonalistas galegos, xa que a verba rexonialismo non recolle todal-as aspiracións nin encerra toda a intensidade dos nosos problemas". Autonomía política, asemade, que os asambleístas diferencian coidadosamente da administrativa "autonomía municipal" propugnada noutro apartado. "Autonomía integral", enfin, que implica exercizo da soberanía nacional para pactar unha "Federación da Ibéria", para esixir o "ingreso das nazonalidades da Ibéria na Liga das Nazóns", e mesmo para reclamar, "dentro d-esta federación, igoaldade de relaciós con Portugal", inlusive antes de "chegare á federación con Portugal" que se propugna no proxecto.

Resulta, portanto, inequívocamente "soberanista" -diríase hoxe- o conceito de autonomía empregado polos nosos devanceiros no Manifesto de 1918. E así seguiría a selo no pensamento e na escrita dos homes da Xeración Nós e do Partido Galeguista, mesmo cando, na prática política, tiveron que renunciar provisoriamente ao propósito de se constituir Galiza en "Estado libre" dentro dunha non-nata "República federal española", previsto en 1931 no anteproxecto de Estatuto do SEG, e conformárense daquela coa autonomía do Estatuto do 36.

Así é como se fai patente ao longo de todo o percorrido ideatorio e temporal do Sempre en Galiza de Castelao, dende os treitos iniciais escritos durante a República -o Adro e o Libro Primeiro- até a derradeira páxina do Libro Cuarto desa magna obra, asinado no Paquebote "Campana" en "xullo-agosto do 1947". Veleiqui algunhas mostras entresacadas no decurso dese periplo odiseico no que infortunadamente Castelao, a diferencia de Ulises, non daría acadado o retorno á sua Ítaca. As primeiras son do treito escrito no 1937, xa durante a guerra portanto, en Valencia e Barcelona. Unha: "Para nós, os galeguistas, Galiza é unha nación e ten o dereito e o deber de orgaizarse autonómicamente". Outra: "Ben estaría eisixir unha manifestación induvidabel da vontade popular (...); pero dispois o seu Estatuto debería ser obra esclusiva do Poder autónomo, ainda que se sometese a referendum (...)". E estoutra: "As nacións non se crean somentes pol-a vontade dos homes, e por moito que abramos os ollos non vemos en Hespaña máis que catro nacionalidades. Nós concebimos a Hespaña como un sóio Estado, constituido pol-o libre consentimento de catro povos: Castela, Cataluña, Euzcadi e Galiza. E dispois todal-as autonomías que poidan concederse dentro de cada nación". Resulta así diferenciada a autonomía (integral) da nación galega, resultante da sua "vontade popular" (soberanía) e "libre consentimento" para "constituir" coas outras "un sóio Estado" (federal), daqueloutras autonomías que logo "poidan concederse dentro de cada nación" federada. Naturalmente, a moi democrática Constitución española postfranquista do 78 só ía contemplar as autonomías desta segunda caste -"concedidas" dentro da "única nación" recoñecida: a española, claro está.

Esa utilización do termo "autonomía", co inequívoco siñificado dunha noción nidiamente política e soberanista, é invariábel ao longo de todo o Sempre en Galiza, até, como xa vos dixen, a mesmiña páxina derradeira dese texto. Nela, Castelao conclue a sua obra enunciando os "catro principios" estruturadores dun edificio institucional en catro andares: Galiza, Hespaña, Penínsua Ibérica e Europa -un enxoito enunciado moi difundido, pero tántas veces utilizado fóra de contexto para deturpar o ideario que sintetiza. Os catro andares son istes, en transcrición literal: "a) Autonomía integral de Galiza para federarse cos demáis povos de Hespaña. b) República Federal Hespañola para confederarse con Portugal. c) Confederación Ibérica para ingresar na Unión Europea. d) Estados Unidos de Europa para constituir a Unión Mundial".

O que me importa hoxe: por mor do que xa levo espricado, resulta evidente que, tamén eiqui, esa "autonomía integral" siñifica libre decisión en institucións políticas soberáns proprias para autogovernármonos e participarmos nun pacto federal-confederal supranacional. O mesmo, xa que logo, que xa siñificaba no Manifesto do 1918. O mesmo principio, tamén, que vai figurar no 1976 nas "Bases Constitucionais do CFPG, e inda máis logo, no 1982, nos documentos fundacionais do BNG.

Nada a ver, portanto, coa "auto-anémica" autonomía actual, parida no marco constitucional español vixente. Mais, nas circunstancias de arestora, nas que mesmo ese fraco sucedáneo de autogoverno está a ser destruido dende dentro polos actuais inquilinos do poder autónomo, xa me daría eu cun canto nos dentes se fosen desaloxados para empregarmos nós a tope as potestades estatutarias a prol do avance do proxecto emancipador do nacionalismo galego. A semellanza da aposta de Castelao e o PG cando do Estatuo do 36. E en congruencia coa aposta do BNG nos anos noventa, cando acordou optar decididamente a governar nesa fraca autonomía pra empurrar avante o seu proxecto estratéxico de autodeterminación do povo galego. Mesmamente aquilo que non deu feito cando accedeu ao governo -esa oportunidade histórica perdida que abriu paso á actual brigada de demolicións, limpeza étnica e ecocidio do noso infortunado país, ou sexa, da inmorredoira "Nazón Galega", o único que dota de sentido político a nosa existencia e a nosa loita.

29 de octubre de 2010

El PSOE y el PP frenan las selecciones autonómicas

El resto de grupos pide su presencia en torneos internacionales.

"Pueden seguir imponiendo su mayoría parlamentaria de color rojo el color de la selección nacional, pero cada vez que lo hagan, nuestra camiseta será más verde que nunca", sentenció el diputado del PNV Aitor Esteban, consciente del freno anunciado por parte del PSOE y el PP a su pretensión de permitir que las selecciones deportivas de las comunidades autónomas puedan participar en competiciones internacionales.

En la actualidad, los combinados autonómicos sólo pueden competir entre ellos. Romper esta limitación es una demanda insistente de los grupos nacionalistas. El PNV la ha planteado en distintas formas una decena de veces en los últimos años. Siempre sin éxito. Socialistas, conservadores y la diputada de UPyD conformaron el bloque de resistencia que tumbó ayer en el Congreso la iniciativa recuperada por el Grupo Vasco.

"No cederemos a la división de España", proclama el PP

El resto de formaciones, nacionalistas e izquierda minoritaria, respaldaron la propuesta. El empeño, pese a todo, sigue vivo: "Les aseguro que no cesaremos hasta que esta reivindicación, sentida hasta lo más profundo por nuestros pueblo, sea una realidad más tarde o más temprano", anunció Esteban anticipándose a la derrota.

El PNV pretende reformar la Ley del Deporte para las selecciones deportivas autonómicos puedan competir de manera oficial representando a sus territorios en los torneos internacionales. De esta manera, los deportistas y clubes de esas comunidades no tendrían obligación alguna de prestar sus jugadores a la selección española.

"No queremos imponer nuestros sentimientos, pero tampoco que nos los impongan", defendió el diputado del PNV pidiendo "libertad de expresión deportiva" para que sean las federaciones territoriales las que decidan "sin tutelas políticas".

"Euskadi contra España sería la parte contra el todo", dice el PSOE

"Sin unión, no hay posibilidades de éxito", replicó el PP, que achacó al Grupo Vasco "falta de responsabilidad y escaso sentido de Estado" por traer esta propuesta a la Cámara. "Nunca cederemos a la división de España", solemnizó el conservador Manuel Domínguez en una intervención muy criticada por los grupos nacionalistas.

Una, grande y ¿libre?

El diputado de ERC Francesc Canet resumió en una frase el tono de estos reproches ante la proclamación del PP: España "tiene que ser una para ser grande. ¿Dónde queda la libertad?", preguntó Canet al PP evocando pasados imperiales. ERC aplaudió la iniciativa del PNV con el mismo entusiasmo que el BNG. "No nos nieguen la libertad de poder defender nuestra autoestima y nuestra identidad", pidió desde la tribuna la diputada Olaia Fernández. Sobre la prohibición de competir en el extranjero a los combinados autonómicos, pesan "elementos del pasado que no deberían mantenerse", criticó desde CiU Montserrat Surroca, que aseguró, como hizo también el PNV en su trabajada intervención, que la legislación permite la presencia de selecciones autonómicas en competiciones internacionales.

Pero si los argumentos jurídicos abren esta puerta, como sostienen los nacionalistas, las razones políticas la mantienen cerrada, sostuvo el portavoz socialista en materia de Deportes, Manuel Pezzi: "Euskadi no se puede enfrentar con España porque es la parte contra el todo".

Pezzi recordó que el Tribunal Constitucional tiene suspendidas la Ley del Deporte de Euskadi y Catalunya de 1998 y 1999, que avalaban la presencia internacional de las selecciones autonómicas. Doce años después, el Constitucional no ha fallado aún.

"Cuando se habla de competiciones internacionales, elñ que decide es el Estado. No creemos que sea bueno cambiar el modelo que hasta ahora ha funcionado, que es el que ha aceptado la Carta Olímpica y el que ha avalado el Constitucional", zanjó el representante del Grupo Socialista aferrado a esta suspensión.

http://www.publico.es/espana/343610/el-psoe-y-el-pp-frenan-las-selecciones-autonomicas

Artigo de Manuel Suárez: "Forza Cristina!"


Dona Diáspora estivo en dous funerais no Río da Prata. Tiña todo preparado para achegarse ata Montevideo para despedir ao “Sabalero” cando recibe a nova do falecemento do ex presidente arxentino Kirchner. Así foi que lle pediu a Graciela Pereira que a acompañase ata a praza de Maio. A nosa neta ía repetindo que o golpe recibido ten que servir para fortalecer a unidade por enriba de calquera liña política. No medio das bandeiras azuis e brancas sentíase a dor de milleiros de cidadáns que despedían ao ex mandatario cun sinxelo: Graciñas, Néstor. A praza era un fervideiro de xente e sobre todo dunha irmandade que trasmitía apoio e esperanza á viúva.

Máis aló das ideoloxías os galegos queren que axiña se recupere a noutrora puxante República Arxentina. A todos nós dóenos no noso lombo calquera problema deles porque se a Arxentina vai ben, tamén así lles irá aos nosos familiares alí residentes. Se fóra de Galicia é o lugar con máis corazóns galegos haberá que concluír que logo do presidente da Xunta é mandataria arxentina a persoa que más inflúe na vida diaria dos nosos emigrantes. As estatísticas din que máis de medio millón de arxentinos teñen orixe galega. Cada unha destas persoas vota en liberdade por un ou outro partido político pero hai que ser respectuoso con quen gana xa que é o lexítimo representante da maioritaria vontade popular.

A señora presidenta está sendo moi criticada nos medios europeos que amosan un indisimulado machismo facendo coma se só se preocupase da cor dos zapatos que lle van mellor con aquel “tapado” marrón escuro. Non é así. Os que a coñecen afirman que foi ela a que tomou as decisións máis trascendentes desque se namorou de Néstor nos tempos do ensino secundario. Se miramos para as nosas lareiras galegas coincidiremos en que a muller foi a que sostivo a economía familiar do mesmo xeito que Cristina empurrou polo seu home. A señora presidenta necesita da solidariedade da comunidade galega para evitar a toda costa que haxa inestabilidade e interinidade no país. Logo, no vindeiro ano volverán as urnas han decidir quen gaña e quen perde.

Fonte

27 de octubre de 2010

Dolor

El ex presidente había sido hospitalizado esta mañana tras sufrir un paro cardiorespiratorio. Se encontraba en El Calafate junto a su esposa, la presidenta Cristina Fernández. Kirchner, de 60 años, ya había sido intervenido de urgencia en febrero por una afección en la arteria carótida derecha y en septiembre había sufrido una obstrucción en una arteria coronaria, por la que fue sometido a una angioplastia. "Nuestro país lo necesitaba tanto a este hombre. Se fue alguien indispensable", dijo la titular de Abuelas de Plaza de Mayo, Estela de Carlotto.

La presidenta Cristina Fernández se encontraba junto a su esposo cuando éste se descompuso y fue trasladado de urgencia al hospital municipal de esa ciudad patagónica. "Falleció a raíz de un episodio de muerte súbita", informó el médico presidencial Luis Buonomo.

El 11 de septiembre último, el ex mandatario había sido sometido a una angioplastía por una obstrucción en una arteria coronaria en el Sanatorio Los Arcos. El presidente del partido justicialista había sido sometido en febrero a otra intervención por una obstrucción en la arteria carótida derecha.

Kirchner fue presidente de los argentinos en el período comprendido entre 2003 y 2007. Estaba casado desde 1975 con Cristina Fernández, con quien tuvo dos hijos, Máximo y Florencia.

http://www.pagina12.com.ar/diario/ultimas/20-155802-2010-10-27.html

Nacionalismo, autonomía, socialdemocracia I


X. M. Beiras-. Son os tres regos de pensamento e prática que confluen no curso dos actuais movementos emancipadores antisistémicos. Son asimesmo os que irrigaron os eidos do nacionalismo emancipador galego contemporán.

Non pretendo dar leicións. A ninguén. Menos agora que, no meu actual estatus académico, non estou habilitado para "profesar" nos curricula de licenciatura dos estudantes universitarios -oficio que, durante máis de catro decenios, andara eu a exercer tanto por devoción coma por obriga. Mesmo durante ese longo período, e con tanta máis énfase canto máis avantaba no seu decurso, adoitaba dicirlles aos "meus" alunos que, máis ben ca adeprenderlles saberes, eu apenas pretendía ensinalos a pensaren cun certo rigor, ou sexa, método no raciocinio. Nas postrimeirías desa miña xeira docente, cando alguén me perguntaba encol do meu balanzo de resultados, contestáballe que só tiña unha certeza: seguro que adeprendera eu moito máis do que puidera ter ensinado. E non o dicía -non volvo dicilo agora- por falsa modestia, senón por convición forxada na esperiencia. Aparte de que, como é ben sabido, canto máis adiantas en coñecemento, máis consciente te volves da crecente dimensión do enorme espazo de saberes que descoñeces e nunca chegarás a abesullar sequer, aparte desa evidencia, digo, mesmo espricar nunha aula as nocións máis elementais dunha materia, iso que programáticamente repites cada curso, obrígate a repensar os alicerces do coñecemento que estás a transmitir -e suscítache moitas máis interrogacións ca certidumes. Daquela, en percura de respostas, bótaste a estudar de novo o que coidabas ter adeprendido xa.

No meu labor político pasoume outro tanto do mesmo. Ségueme a pasar agora que non combato nas institucións senón na sociedade, e non estou no estado maior senón na infantería do nacionalismo e a esquerda -sen agardar a que teñan que mobilizarnos aos reservistas, dadas as baixas que está a causar esta guerra, máis cruenta do que disque fora a do catorce, a dos avós da miña xeración, que xa choveu, e prá xente nova fica moito máis lonxe atrás do que pra nós a de Cuba e Filipinas, por caso. Pasoume outro tanto, dixen, só que, neste lerio, o que adeprendín non nos valeu de res, nen a min nen aos meus paisáns, e o que se cadra puiden ensinar, só en ética da fraternidade e exercizo da veracidade, polo que se bota de ver caíu en terra erma e papárono talvez certos sucedáneos dos feros corvos de Xallas pondaliáns.

Así que non pretendo dar leicións. Mais non renuncio a re-pensar nocións básicas, e supostamente arquisabidas, da nosa cultura democrática -nosa, quer dicir, dos seres humáns que tivemos a fortuna de recibirmos de balde a herdanza histórica de tres vagas sucesivas de ilustración desalienadora e combates revolucionarios conxugados: a primeira, frente ás autocracias do antigo rexime; a segunda, frente ao dominio esplotador do capital; a terceira, frente ao poder espoliador das metrópoles coloniais. Son os tres regos de pensamento e prática que confluen no curso dos actuais movementos emancipadores antisistémicos. Son asimesmo os que irrigaron os eidos do nacionalismo emancipador galego contemporán. E re-pensar o amplo e diverso repertorio de nocións que integran esa ricaz avenza, á par que se proxectan e contrastan na prática social e política, é condición indispensábel pra que non acaben por momificárense en dogmas e tornárense fetiches -nas antípodas, pois, da razón ilustrada e desalienadora ao servizo da cal naceran.

Aconteceume hai pouco que, interpelado nun coloquio celebrado en público, dixen que se, nas actuais circuntancias, me acaíse governar na Xunta de Galiza -hipótese obviamente inverosímil- exercería unha acción de governo xenuinamente socialdemócrata e autonomista, utilizando até o límite o repertorio de potestades e competencias políticas dispoñíbeis a prol dos dereitos e necesidades máis cardinais e urxentes da cidadanía. Mesmo fixen referencia, para ilustrar esa aseveración, ao programa de governo co que o BNG concurrira ás eleicións do 1997, reiterado con algúns retoques nas do 2001 -e que a única deficiencia que padecía era a de non ter sido aplicado nunca até agora. Pois seica houbo quen interpretou que o Beiras renunciaba ao socialismo marxista e á autodeterminación -e chéirome que se cadra inclusive alguén viu ratificada a sua convición de ser este servidor un seudonacionalista pequenoburgués. Non é que, a estas alturas, me importe un algo, mais paréceme cando menos antiestético confundir de tal xeito o cú coas témporas. Simultáneamente, houbo outro alguén que arremeteu contra a socialdemocracia por mor da falcatrueira contra-reforma laboral, esa aduanada operada polo actual governo español. Tampouco é que me importe nen chisco, mais sábeme á zaragallada terminolóxica da que vos falaba o outro día.

Porque a socialdemocracia nada ten a ver coas políticas que están a executar os partidos que a invocan nos governos que índa rexentan nalgúns estados europeus e que, nos seus contidos, consisten mesmamente en todo o contrario. Socialdemócratas xenuinos érano os idearios e os proxectos políticos dos revolucionarios partidos socialistas marxistas europeus anteriores á guerra do catorce e á revolución soviética. E socialdemócratas reformistas fórono, a partir da Grande Depresión, os que deseñaron e aplicaron o modelo do "welfare state" despois da IIª guerra mundial, ou sexa, o modelo de xestión reformista do chamado "capitalismo renano" -polo Rhin, non polos riles- baseado na intervención do Estado para o control público do capital, a regulación e defensa dos dereitos laborais, a redistribución da renda e a riqueza, e as políticas de seguridade e benestar sociais das clases traballadoras: o contrario, xa que logo, das políticas ultraliberais hoxe imperantes, con escasas variacións, sexa cal for a cór política dos que as aplican. Neste actual contexto, unha acción de goberno socialdemócrata, mesmo que só fose na sua versión reformista, marcaría unha nidia inflexión no uso do poder, un rotundo cambio de direición e sentido no proceso de involución reacionaria que estamos a padecer.

Claro que o capitalismo actual non é reformábel, e que o combate de fondo a librar pola esquerda no seo da "sociedade civil" ten que ser antisistémico e orientado a proxectalo na "sociedade política". Mais xa quixera eu que, á par dese combate estratéxico, fósemos quen de desterrar dos actuais aparellos de estado as políticas ultraliberais: retroalimentaríase a potencia do movemento emancipador na sociedade. Os programas de governo do BNG aos que aludín -1997 e 2001- tiñan ese norte, ían nesa direición: abonda consultalos para comprobármolo- e ben que se decataron daquela os poderes económicos e mediáticos que se conxuraron para nos atrancaren o paso. O grave é que, chegados ao poder co bipartito, nen se tentou sequer pór en obra os seus eixos cardinais: bailouse o rigodón cos poderes inimigos, pra tentar desactivalos e -malia que involuntariamente, se cadra- defraudouse aos sectores máis combativos da "sociedade civil" que esperaban outra cousa dos seus representantes na "sociedade política".

Análogamente acontece a respeito da custión nacional galega -mais diso falareivos na vindeira prédica dominical, ou?

http://www.altermundo.org/content/view/3469/252/

24 de octubre de 2010

Beiras (BNG): "Cuando te ahogas y no te hacen caso, aunque no te escindas, igual te marchas"


El ex portavoz nacional del BNG y líder del Encontro Irmandiño, Xosé Manuel Beiras, no descarta escisiones en el seno de la formación frentista porque éstas "vienen de atrás". Con todo, advierte: "No estoy por las escisiones, pero llega un momento en que si te ahogas dentro, y no se te hace ni caso, aunque no te escindas, igual te marchas.

Para el histórico nacionalista, "el BNG pierde sangre, con muchos de los cuadros más valiosos en fuera de juego, y con mucha ciudadanía simpatizante y sin carné de militante desencantada", ha reflexionado.

En declaraciones antes de participar esta tarde en una conferencia en Lugo como líder de la corriente Encontro Irmandiño sobre la crisis económica, Beiras ha asegurado que el BNG "claro que se puede escindir, porque no es indivisible".

No obstante, sostuvo que el problema en el BNG "viene por las rupturas internas que se han producido" y agregó: "El BNG salió roto de la asamblea de 2003". Así, ha incidido en que la escisión se puede producir, pero rechaza saber si "se producirá".

Xosé Manuel Beiras, como ya ha dicho en otras ocasiones, afirma que "el BNG perdió bastante el norte". "Pasó por una etapa de convulsiones internas a partir de 2002-2003, por una forma disparatada de responder al parársenos en las instituciones en 2001".

Así, ha indicado que "el BNG tenía un discurso y una manera de actuar", pero --lamenta-- "la reacción fue cerrarse en sí mismo, sobre todo la UPG y su secretario político (Francisco Rodríguez), porque yo distingo la militancia de la UPG y la dirección política", reprocha. En este sentido, ha acusado a la UPG de "intentar controlar todo el aparato del BNG", pero --subraya-- la formación nacionalista es "frente plural y así no puede funcionar".

OFENSIVA REACCIONARIA "BRUTAL"

Sobre la crisis, como catedrático de Estructura Económica en la Universidad de Santiago ha indicado que es "una ofensiva reaccionaria brutal". Además, ha enfatizado que también se trata de "una crisis de hegemonía del sistema y de hegemonía de Estados Unidos".

"Viene desencadenada por una especie de sobreproducción y el capital empieza a atacar al trabajo, desmantelando el estado del bienestar y bajando los salarios", zanjó.

23 de octubre de 2010

El Canciller calificó como “injustas” las deportaciones de argentinos

Ante las restricciones impuestas para el ingreso de ciudadanos argentinos a España, el canciller Héctor Timerman dijo hoy que desde el Gobierno tratan que “imperen los lazos afectivos entre Argentina y España y terminar con las injustas deportaciones”. El último caso conocido fue el de una embarazada de 7 meses que fue inadmitida al llegar al aeropuerto de Madrid, hacia donde había viajado para visitar a su hija.

"Trabajamos con España para terminar con las restricciones de ingreso. No creo justo aplicar aquí medidas que rechazamos por discriminatorias", planteó esta mañana el jefe de la diplomacia argentina a través de su cuenta personal de la red social Twitter.
De esta forma, el funcionario echó por tierra la posibilidad de aplicar una política similar a la que lleva adelante Madrid con la requisitoria de distintas exigencias para los argentinos que pretender visitar el país ibérico, tal como publicaron hoy algunos medios luego de conocerse nuevas deportaciones de compatriotas.
Timerman consideró, además, que "lo importante es que España no permita que sus leyes sean usadas para discriminar a nuestros ciudadanos en las fronteras" y en el cierre de su postura completó: "España: trataremos que imperen los lazos de afecto entre nuestros pueblos y terminar con las injustas deportaciones".

El último caso conocido de un argentino deportado desde el país europeo tuvo como protagonista a una mujer rosarina que fue inadmitida al llegar al aeropuerto de Madrid, hacia donde había viajado para visitar a su hija, embarazada de siete meses.
Fuente: Telam
Mais das nosas informacions
2º Antecedente no Blog BNG Bos Aires ano 2010
1º Antecedente no Blog BNG Bos Aires ano 2009

7 de octubre de 2010

CONVOCATORIA

Federación de Asociaciones Gallegas

DE LA REPUBLICA ARGENTINA

Personería Jurídica otorgada por Res. N° 000126 de la I.G.J.

e-mail: fedegaleg@hotmail.com

www.fsgallegas.org.ar

CHACABUCO – 955 (1069) Buenos Aires Tel.: 54 11 4300 –1790

La Federación de Asociaciones Gallegas de la República invita a la colectividad gallega y española a la reunión que tendrá la finalidad de conformar una plataforma contra la impunidad de los crímenes cometidos durante la dictadura franquista.

La misma organizará las actividades, propaganda y movilizaciones para lograr el justo castigo a los responsables de las atrocidades llevadas a cabo antes, durante y después de la Guerra Civil Española.

Convocamos a la charla el próximo jueves 14 de octubre a las 19, en el Salón “Arturo Cuadrado” del 1º piso de Chacabuco 955, en la cual contaremos con la participación del Dr. Carlos Slepoy, abogado querellante en juicios sobre Terrorismo de Estado en Argentina en la Audiencia Nacional de España y hoy, letrado querellante por las ejecuciones llevadas a cabo por el franquismo.


Federación de Asociacións Galegas

DA REPUBLICA ARXENTINA

Personería Xurídica outorgada por Res. *N° 000126 da I.G.J.

e-mail: fedegaleg@hotmail.com

www.fsgallegas.org.ar

CHACABUCO 955 (1069) Buenos Aires Tel.: 54 11 4300-1790

A Federación de Asociacións Galegas da República convida á colectividade galega e española á reunión que terá a finalidade de conformar unha plataforma contra a impunidade dos crimes cometidos durante a ditadura franquista.

A mesma organizará as actividades, propaganda e mobilizacións para lograr o xusto castigo aos responsables das atrocidades levadas a cabo antes, durante e despois da Guerra Civil Española.

Convocamos á charla o vindeiro xoves 14 de outubro ás 19, no Salón Arturo Cadrado do 1º piso de Chacabuco 955, na cal contaremos coa participación do Dr. Carlos Slepoy, avogado querellante en xuízos sobre Terrorismo de Estado en Arxentina na Audiencia Nacional en España ,é hoxe letrado querellante polas execucións levadas a cabo polo franquismo.