28-N.- Aymerich ve na maioría de CiU e ERC "opción" de goberno e cre "boa noticia" para o BNG o seu avance

Defende que os nacionalistas galegos manteñen relacións en "distintos ámbitos" con ambos os dous partidos cataláns SANTIAGO DE COMPOSTEAL, 29 (EUROPA PRESS) O voceiro do Grupo Parlamentario do BNG, Carlos Aymerich, destacou que as forzas nacionalistas do Parlament --CiU e ERC-- "suman" sete deputados máis que na lexislatura anterior e considera que esa "maioría absoluta" é unha "opción de goberno" e a "opción" dos nacionalistas galegos. Así mesmo, ve os resultados como unha "boa noticia" para o Bloque e que suporán "un punto de inflexión" marcado pola "suba" da organización frentista nas municipais.

Preguntado en rolda de prensa pola lectura que realiza a formación nacionalista galega dos resultados en Cataluña, que deron un ampla maioría ao partido encabezado por Artur Mas, Aymerich destacou o incremento de presenza, ao pasar de 69 deputados entre CiU e ERC na pasada lexislatura aos 76 que obtiveron nos comicios celebrados este domingo.

"Para o BNG, como forza que representa maioritariamente o nacionalismo en Galicia, eses resultados son unha boa noticia e indican un punto de inflexión de cara ás municipais", reflexionou o dirixente nacionalista, quen augura, así, unha "suba importante do BNG" na cita do 22 de maio.

Preguntado por se os resultados dos comicios poden significar un cambio nas relacións que o BNG mantén con CiU e ERC --tendo en conta que nas últimas europeas o Bloque concorreu coa formación nacionalista de esquerdas--, Aymerich quixo resaltar que o Bloque "mantén relacións con ERC e con CiU" en distintos ámbitos".

RELACIÓN CON NACIONALISTAS

Así, explicou que "coas diferenzas" existentes, o Bloque "comparte con CiU un modelo de Estado", alianza que se plasmou na Galeuscat, na coñecida como Declaración de Barcelona, asinada por esas dúas formacións e o PNV.

En canto aos republicanos cataláns, Aymerich subliñou que nas eleccións europeas, como consecuencia de que a circunscrición é estatal e non autonómica, o BNG buscou a "mellor coalición" para que os intereses de Galicia estivesen representados en Europa e recordou que coa alianza Galeuscat non podía acceder ao terceiro posto, como pedían os nacionalistas galegos (por detrás de CiU e do PNV).

Aymerich, partidario de "non buscar moitos referentes fóra", entende as relacións cos demais partidos nacionalistas como vínculos "diplomáticos de país" a país", e tamén puxo o exemplo de que no Senado, os nacionalistas galegos comparten grupo co PNV.
Fonte

Por la crisis europea, vienen más españoles a vivir al país

Son 1.200 por mes, que huyen del desempleo. En dos años llegaron 33.543 a la Argentina para estudiar o trabajar. Tienen entre 25 y 35 años, están calificados y conforman el segmento más golpeado por el colapso económico en la Península Ibérica.

Los llaman la generación de los (pre) parados porque se trata de jóvenes altamente calificados pero sin trabajo. Representan el segmento más golpeado por la crisis económica europea, que jaquea a España desde 2008. Frente al horizonte negro de un futuro incierto, en los últimos dos años, más de 110 mil de ellos decidieron partir para buscar en otros lugares la prosperidad que el presente les niega. Aunque la gran mayoría eligió como destino países desarrollados, según un estudio de la consultora internacional Adecco, basado en datos del departamento de migraciones español, 33.543 vinieron a la Argentina para estudiar o trabajar. El promedio –1.200 por mes– ubica a los españoles como tercer grupo migratorio no latino del país, detrás de los chinos y los estadounidenses.

Un éxodo inesperado o un nuevo capítulo sobre la historia de vínculos y pasiones que une a España con la Argentina desde hace más de 200 años: un proceso con réplicas en el pasado. “El español que arribó a nuestro país entre 1860 y 1900, venía dispuesto a quemar naves. Para él la prosperidad estaba en la Argentina –dice el historiador Daniel Balmaceda–, pero en aquellos casos no había retorno posible a la Patria. Ahora quizás sea diferente”. Como sea, el fenómeno actual aparece para marcar un cambio de época y confirmar que la tierra prometida finalmente no existe.

Pero al número hay que explicarlo: hay mayoría de españoles naturales, pero también argentinos con doble nacionalidad que se fueron a España en 2001 y pegan la vuelta, huyendo de otra crisis, quizás menos cruel. También hay estudiantes españoles que frente a la desolación del paro (esa manera tan dramática de llamar a la falta de trabajo), vinieron al país para seguir capacitándose. A todos los empuja el mismo drama y los seduce el mismo escenario: en Argentina vive la mayor comunidad de ibéricos fuera de España, lo que ejerce para muchos un magnetismo fundamental.

Xavi Casas tiene, además, una esposa santafesina. Los dos son arquitectos, vivían en Barcelona y la veían mal. “En nuestro rubro de golpe se dejó de construir”, explica. “Queríamos montar un proyecto y no podíamos. Entonces nos vinimos a Rafaela con mi mujer, en enero, y estamos muy bien”.

El perfil del expatriado español en la Argentina suele corresponder, según Eloy Capellán, director del departamento de movilidad internacional de Adecco España, con hombres jóvenes cuyas prioridades laborales son la autonomía profesional y la perspectiva de hacer carrera en alguna compañía. “También existe un número más reducido de ejecutivos expatriados por las grandes empresas españolas que operan diferentes geografías. Están dispuestos a quedarse entre tres y cinco años –dice–. Pero estas motivaciones difieren en mujeres. Ellas buscan buen ambiente laboral y flexibilidad de horarios”.

Bárbara Alvarez, 35 años, buscaba trabajo a secas y España la expulsaba: “¿Por qué me vine? Porque necesitaba trabajar y acá estoy”, dice.

La edad también describe algo. Los datos perfilan a un joven de entre 25 y 35 años sin responsabilidades familiares y con formación calificada, lo que alimenta la tesis de la “fuga de cerebros”. Diez años atrás, el desplome de la Argentina, produjo un éxodo similar de talentos que buscaban en Europa posibilidades de supervivencia. “Pero España destruyó tres millones y medio de puestos de trabajo entre 2008 y 2010 –explica Capellán–. No hay trabajo para las nuevas generaciones y la tendencia de la expatriación continuará ”.

El que vislumbró esa realidad y se consiguió una beca de estudio en el país es Iago Lestegás Tizón. Es de Galicia, tiene 23 años, llegó a Buenos Aires en julio, está a punto de recibirse de arquitecto y dice: “Cuando comencé a estudiar, en 2005, mis maestros me decían que antes de recibirnos nos vendrían a buscar para trabajar. En 2009, estando por graduarme, los mismos profesores nos decían que había que buscar en otro lado porque la cosa estaba muy fea”.

Alejandro Cortés, aragonés, 27 años, cuenta: “Mi trabajo cayó con la crisis. Soy director de arte, creativo y curador. Pero la industria del arte fue muy perjudicada. Mis profesores me hablaron de Argentina, hice contactos y acá estoy, trabajando y terminando estudios de cine”, cuenta. “Tenía otras opciones en economías mejores. Pero Argentina me ofrecía algo más interesante culturalmente”, relata.

Los españoles que llegan como turistas no tienen mayores inconvenientes. Con pasaporte al día, obtienen un permiso de tres meses de estadía. Pero los que pretenden instalarse deben presentar, además, certificado de antecedenes penales en España y Argentina, partida de nacimiento y cartas de las instituciones donde vienen a capacitarse –los que llegan por estudio– o contrato laboral –los que lo hacen por trabajo–. Eso, sin embargo, no garantiza que el Estado les selle la residencia permanente. “Es muy difícil –dice Bárbara Alvarez–, se presentan las cosas pero a lo sumo extienden certificados de residencia temporaria o precaria y hay que volver a renovarlos cada tanto”. El fenómeno tiene su lado B. Pero a pesar de eso, no para.

“Algún día estará bien volver”

“Me dijeron que Almagro es un buen barrio para vivir”. Iago Lestegás Tizón tienen 23 años y un futuro de arquitecto casi definido. Pero no sabe si en su Galicia natal o en la Argentina, a donde llegó para terminar sus estudios en julio, escapando de la crisis europea. “Nuestro profesores nos decían que pensáramos qué hacer porque la cosa estaba brava y muchos decidimos ver dónde podíamos seguir estudiando. No descarto quedarme aquí, donde se está muy bien. Pero vamos, algún día estará bien volver”.

Los “parados” en España duplican a la media del continente

Seis de cada diez españoles que eligen emigrar marchan hacia América, el lugar favorito para quienes quieren desde aquí iniciar la búsqueda de una vida mejor en el extranjero. La crisis arrecia y sigue en torno a los 4.600.000 desempleados, un porcentaje superior al 20% que duplica la media europea.

Los problemas se agravan para los jóvenes con alto nivel de desocupación cuyo porcentaje es más del doble de la del resto de la comunidad europea. Más de 1.500.000 familias tienen a todos sus integrantes en edad de trabajar en paro. Cobran una ayuda especial de 432 euros pero con los recortes del plan de austeridad hay temor a que el subsidio de emergencia desaparezca.

La crisis se arrastra y las esperanzas de una mejora que genere puestos de trabajo se debilitan. Cada vez hay más comercios que no aguantan y cierran, taxistas que trabajan hasta 14 horas al día porque los clientes escasean, todos los servicios registran bajas en el caso de los privados y alzas en los públicos que pronto dejaran de ser gratuitos. Muchos restaurantes son un páramo, salvo los que frecuentan los ricos.

La brecha entre quienes acumulan altos ingresos y los más humildes aumenta.

El año pasado, 102.432 españoles emigraron. Europa es el segundo destino después de América. Hay medio millón de emigrantes españoles en el viejo continente. Un amigo argentino del periodista, joven y brillante ingeniero, quedó sin trabajo. “Mi empresa está en la lona. Por primera vez, escribí a amigos en la Argentina porque me dicen que cada vez hay más trabajo de calidad. Toda la familia tiene ganas de volver”. El diario El Mundo informa lo peor: “Pilotos españoles buscan empleo como camareros en Dublín, obreros de la construcción levantan edificios en Argelia y profesores dan clases de español en Eslovenia o Croacia”.

Requisitos de ingreso

Argentina

Para entrar a la Argentina en calidad de turistas, los españoles deben presentar sólo el pasaporte.
Quienes vienen por estudio: pasaporte, certificado de antecedentes penales (en los dos países), partida de nacimiento, carta de la institución donde se capacitan.
Por trabajo: lo mismo, pero con contrato de trabajo y visado consular permanente.

España

Los que viajan a España como turistas deben llevar pasaporte, pasaje ida y vuelta con fecha de retorno dentro de los 90 días.
Deben acreditar 64 euros diarios por persona y exhibir reserva de hotel o carta de invitación extendida por la Policía Española y seguro médico.
Por estudio o trabajo, deben contar con visado.

 

Fonte

 

Españoles de segunda

Así nos sentimos los españoles que vivimos en el exterior. Con la reforma de la LOREG adoptada en materia de "voto emigrante", los diputados, como representantes de todos los españoles, desprecian a una parte sustancial de sus votantes. Suprimiendo el derecho de los españoles emigrantes a votar en sus municipios vulneran derechos constitucionales. Además, otra de las medidas adoptadas, el voto "rogado", dificulta enormemente el voto de los españoles emigrantes en las elecciones generales y autonómicas obligándonos a "rogar" por nuestro derecho. La consecuencia devastadora de este despropósito será que prácticamente ningún español emigrante ejercerá su derecho a pedir de rodillas que le permitan votar, por favor, en unos comicios generales o autonómicos.

Nuestra convivencia en el extranjero con ciudadanos de otros países nos da la oportunidad de comparar sistemas electorales. Sin ir más lejos, Italia, país con un alto índice de residentes en el exterior, se sirve de un concepto que mantiene los derechos de los emigrantes y a la vez elimina el problema del fraude en materia de voto exterior. La creación de circunscripciones electorales en el exterior (por ejemplo, Europa, América y resto del mundo) de acuerdo al modelo italiano, con la consiguiente representación parlamentaria de los emigrantes cual "provincias exteriores", fortalecería la situación de 1.500.000 españoles en el extranjero.

Además, el fraude electoral debe ser acotado a nivel de partidos políticos, que son los interesados en los votos (y en el fraude), y jamás recortando un derecho constitucional como es el derecho a voto.

Mantener el voto "rogado" en los comicios municipales obligando al "rogante" a demostrar un interés fáctico en los comicios sería una medida proporcional. Muchos emigrantes tienen una vivienda en España y por lo tanto un interés en lo que pase en su municipio. Parece inconcebible que un país como Italia consiga en materia de voto exterior lo que no consigue España, cuyo partido de Gobierno hasta hace pocas décadas tenía que celebrar sus congresos en el extranjero y que no era más que un partido de oposición emigrado y emigrante.

Es vergonzoso que el Gobierno y la oposición no sean capaces de encontrar consenso para resolver ninguno de los problemas reales de España y logren casi unanimidad para desmantelar el voto de los emigrantes. Se supone que España, en su situación socioeconómica actual, no pueda ni deba prescindir de la opinión, apoyo económico y moral que los españoles emigrantes ofrecemos a nuestro querido país.

Fonte

A fundación dos emigrantes en Arxentina entra en quebra

As políticas corruptas e neolibereais dan o pior resultado cara ao noso Centro Galego.

O déficit do hospital da emigración en Bos Aires aumentou un 40% desde que a Xunta intentou privatizar a súa xestión

No ano 2002, e debido á grave crise económica pola que atravesaba Arxentina, o Centro Gallego –hospital da emigración galega en Bos Aires– pediu axuda á Xunta. Ante os problemas financeiros nos que se atopaba un sanatorio con 25.000 socios, moitos deles descendentes de galegos e 4.000 emigrantes, o Executivo de Fraga chegou a un acordo para crear a Fundación Galicia Saúde.
O organismo, formado a partes iguais por membros do Centro Gallego e da Xunta, comprometeuse desde 2003 a xestionar un hospital con máis de cen anos de historia. O Executivo achega o capital, uns tres millóns de euros, mentres que o centro poñía o edificio, o persoal e a actividade sanitaria. Nunca foi fácil a situación, pero agora, tras a xestión privada que a Xunta intentou aplicar durante este ano, a crise complicouse. O embargo xudicial aplicado sobre as contas da Fundación desde o pasado venres pode ser a fin definitiva da entidade.
“O venres produciuse un embargo nas contas da Fundación Galicia Saúde que pon en serio risco a súa continuidade”, advertiu o xerente xeral do organismo, Jorge A. Herreros, á Xunta a través dunha comunicación ao que tivo acceso Xornal. O devandito embargo, duns catro millóns de euros, supón un 60% do pago de salarios.
“Algo inmanexable para o noso orzamento”, aclaran desde a Fundación, que teme non poder pagar os soldos dos 1.200 traballadores do Centro Gallego. De feito, xa hai problemas nos cobros.
A demanda, que complica a situación, vén da denuncia interposta por un antigo médico do hospital en 2009 tras o seu despedimento. O temor a que a Fundación quebrase e quedase sen fondos levou aos avogados a reclamar o embargo.
Pero hai moito máis. A débeda do hospital de Bos Aires aumentou de xeito considerable no último ano, xusto desde que a Consellería de Sanidade intentou, sen éxito, privatizar totalmente a súa xestión a través da empresa 3A Recoletas. A oposición á medida e a nova directiva impediron completar o proceso, pero desde o hospital aseguran que a chegada do grupo castelán supuxo un aumento do déficit nun 40%. A débeda, na actualidade, ascende a uns 20 millóns de euros.
Para saír da Fundación Galicia Saúde, o Executivo galego tería que facerse cargo da metade da débeda. Mentres, membros da nova directiva do Centro Gallego culpan a Xunta de Feijóo da desfeita, o secretario xeral de Emigración, Santiago Camba, insiste en que foi o bipartito o que triplicou a débeda.
En Arxentina, no que si coinciden todos, é en que o feito de que sexa a Xunta quen xestione directamente o centro desde Compostela foi parte do problema.

Mentres, Camba vende a tarxeta sanitaria

O Executivo galego gábase no exterior da implantación da cobertura médica para os residentes ausentes

 

Escóitanse tangos tristes para a Fundación Galicia Saúde. Despois do embargo á que foi sometida por mor dun impago, o órgano que trataba de garantir unha cobertura sanitaria para os galegos residentes no exterior semella ter os días contados, e o certo é que dende a Xunta tampouco parecen especialmente preocupados. Agora mesmo o secretario xeral de Emigración, Santiago Camba, anda atafegado firmando convenios con diversas fundacións e irmandades de Sudamérica para a implantación da tarxeta sanitaria para os galegos do exterior, quizais unha saída para os emigrantes residentes en Bos Aires que vén como o histórico hospital do Centro Gallego de Buenos Aires váiselles afastando máis cada día que pasa.
Hai aproximadamente unha semana que Santiago Camba asinou un convenio coa Irmandade Galega de Venezuela para facilitarlles aos galegos a tramitación da tarxeta sanitaria. “Dende hoxe, os cidadáns galegos de Buenos Aires, Montevideo, México e Venezuela xa poden comezar a súa viaxe a Galicia coa seguridade de que, no caso de que xurdan problemas de saúde ou accidentes, van recibir a mesma atención sanitaria que calquera outro cidadán galego”, dixo Camba. “Se somos iguais debemos gozar dos mesmos dereitos básicos e, entre eles, o da saúde é un dereito fundamental”, dixo o secretario xeral de Emigración.
Efectivamente, grazas á emisión da tarxeta sanitaria os emigrantes galegos terán dereito a unha cobertura médica total, mais cando estean en Galicia. Que ocorrerá cos galegos residentes na Arxentina, en Buenos Aires, unha vez a Fundación Galicia Saúde bote o ferrollo, como parece ser o seu destino inmediato?
A extensión da tarxeta sanitaria á emigración foi xa en campaña electoral un dos cabalos de batalla que Alberto Núñez Feijóo vendeu alén do Atlántico. Agora faise realidade, máis deixa tras de si os cristais crebados da Fundación Galicia Saúde e do Centro Gallego.
A tarxeta sanitaria para os residentes no exterior beneficiará a uns 3.000 galegos anualmente, segundo as estimacións que fai a Xunta. A pesar de facer un investimento, o certo é que Administración aforrará. Ata o momento, o Executivo galego investía millóns de euros nunha Fundación que dirixía maioritariamente e que trataba de garantir que os galegos de Bos Aires estivesen atendidos. Aínda que necesaria, en tempos de crise non sería de estrañar que a Xunta sentise que unha lousa cáelle do lombo co embargo que avoca ao peche a Fundación. Non hai laranxos en flor desta vez..

Fonte

Ana Messuti: “España camiña sobre cadáveres de non enterrados”

“Os crimes de Franco non se están a investigar”

Ana Messuti (Bos Aires, 1946), avogada especializada en Filosofía do Dereito Romano, disertou onte na Facultade de Dereito da Coruña sobre a querela contra o franquismo iniciada en Arxentina, na segunda xornada do Congreso de Dereito Penal Internacional e Memoria Histórica organizado pola Universidade da Coruña, que remata hoxe. Messuti, que traballa no proceso ratificado pola Cámara Federal do país austral xunto ao letrado Carlos Slepoy e outros xuristas, abandonou o seu país en 1976 co inicio da ditadura militar, desenvolveu a súa labor profesional nas Nacións Unidas e é profesora na Universidade de Bos Aires. A avogada, que vive a cabalo entre a capital bonaerense e Salamanca, considera que, no proceso que pide xulgar aos responsables do xenocidio franquista “a pelota está agora na cancha de España”.

En que estado se encontra a tramitación da querela?

A xuíza ordenou que se readmitira o caso para que a Cámara Federal procedera. Xa se librou un exhorto ao Goberno español para que informe sobre se se están a investigar os crimes cometidos durante o franquismo e a ditadura, polo que a pelota está agora na cancha de España.

Cales son os apoios e os obstáculos?

Hai que entender que é un proceso complexo que conta con precedentes na xurisdición universal, foi España quen xulgou a ditadura Arxentina, pero en España non se liberou da impunidade ao franquismo. Hai condicións favorables para que os querelantes fagan ouvir as súas reivindicacións en coherencia coa Constitución arxentina, que alude aos dereitos humanos. Ademais, os querelantes non se limitan aos parentes directos das vítimas, xa que poden ser fillos ou netos e persoas de calquera outro grao de parentesco. E o principal problema que atopamos foi o informe do fiscal, que pedía arquivar a causa argumentando que a investigación dos crimes franquistas estábase levando a cabo en España, cousa que non é certa. Estamos á espera de que responda ao exhorto. O ideal sería que ocorrera o que pasou en Arxentina, e que a xustiza rematase coas leis da impunidade e iso se retomara en España, onde camiñamos sobre cadáveres de xente que non foi enterrada.

É un proceso aberto. Desde Galicia, onde foron represaliadas unhas 6.000 persoas, engadíronse 15 demandantes. Sumáronse máis recentemente?

Estes días, dúas persoas presentaron senllas querelas máis, un fillo e un neto de dous represaliados. Pertencen a entidades da recuperación da memoria histórica de Salamanca e de Madrid, que se engaden aos casos de Darío Rivas, Inés García, Silvia Carretero e outros. O que esixen é que a xustiza recoñeza que os seus parentes foron asasinados, non piden castigos para os infractores. Hai moitas persoas que se poderían sumar, pero hai certas reticencias e asústalles ter que viaxar, pero nestas ocasións a xuíza pode desprazarse a España a facer a instrución.

A xustiza española procesou múltiples militares arxentinos. Hai precedentes de casos similares noutros países?

Nese mesmo proceso recibíronse peticións procedentes de numerosos países, desde Guatemala ata China. A convivencia de xurisdicións non impide que haxa xuízos en varios países e ás veces celébranse varios procesos contra a mesma persoa. Baste mencionar os exemplos de Alemaña, Francia, Italia... pero cada caso é diferente.

Díxose que os ministros de Franco e incluso o Rei poderían sentar no banco dos acusados se a querela prospera. É certo?

Non hai nada que o descarte, agás que se paralice por outros motivos. É ben sabido que o período que abrangue é moi extenso, entre o 17 de xuño de 1936 e o 15 de xuño de 1977. É máis que o que solicitaba o propio xuíz Garzón.

Tamén se comentou que se estaba traballando para que os represaliados que foran expoliados puideran optar a algún tipo de compensación económica no marco da querela. Isto é así?

É un aspecto contemplado no petitorio e que, segundo avance o proceso, se terá en conta. Pero o que nos interesa é que eses crimes non caian no esquecemento.

Seis xulgados galegos ignoraron a orde dada por Garzón para que abrisen fosas, pode influír na querela?

É que a Audiencia Nacional non se declarou competente. Tan só os xulgados de Granada e do Val dos Caídos remitiron información á Audiencia, que aínda non se pronunciou. O único avance foi o anuncio da creación dunha oficina para atender as demandas dos nenos perdidos na Guerra Civil.

A Lei de Memoria Histórica é suficiente para amparar estes procedementos?

É insuficiente pero non é mera literatura, responde a unha demanda social. É a proba de que aínda hai xente que cre no dereito da xustiza e busca que os xuíces actúen porque os seus defuntos non morreron nun terremoto, buscan obter unha reparación da súa memoria. Se a lei ampara un asasino, debe facer o mesmo coas súas vítimas, e máis se se trata dun grande asasino.
Fonte

O BNG critica a monarquía polo seu silencio sobre o Sáhara

Guillerme Vázquez, portavoz nacional do BNG, denunciou o silencio, que cualificou como “clamoroso”, da Monarquía española ante o conflito do Sáhara. Nunha conferencia pronunciada o pasado martes en Santiago de Compostela, Guillerme asegurou que “non podo deixar de mencionar o gran silencio da Monarquía española, non só por incumprir os compromisos cos saharauis, senón que resulta sorpredente que o rei Juan Carlos, que nada menos que cando morreu Hassan II se proclamou tío do seu fillo, Mohamed VI, sobre este tema estea calado, calado, calado e, por certo sen que a este nivel tampouco haxa ningún comentario mediático. A min o silencio real preocúpame porque é o máis real dos silencios”.

Por outra parte, o presidente d’A Mesa pola Normalización, Carlos Callón, dirixiuse onte ao conselleiro da Presidencia, Alfonso Rueda, para reclamarlle que “poña fin ás recorrentes discriminacións” que, denuncia, existen para a lingua galega no ámbito xudicial.
Fonte

O BNG confirma que a Comisión Europea non apoia a política lingüística do goberno de Feijoo

Bruxelas, 24 de novembro 2010.- A Portavoz do BNG perante as institucións europeas, Ana Miranda, mantivo esta tarde unha entrevista coa Comisaria de Educación, Multilingüismo e Mocidade da Unión Europea, Androula Vassilou en Estrasburgo, xunto co eurodeputado catalán Oriol Junqueras, para trasladarlle información sobre a política lingüística de discriminación contra o galego que practica o actual goberno do PP na Xunta de Galiza.

Neste sentido, a eurocomisaria negou que a Unión Europea lle teña dado apoio á política lingüística do Goberno de Feijoo “xa que, tal e como nos subliñou no encontro desta tarde, a Comisaria de Educación, Multilingüismo e Mocidade non pode interferir de ningún modo nas políticas lingüísticas dos Estados e Comunidades Autónomas“ .

„Demóstrase que o conselleiro de Educación mentiu e manipulou a entrevista coa comisaria europea“

Porén, o pasado 14 de setembro, o Conselleiro de Educación da Xunta Jesús Vázquez, mantivo unha reunión en Bruxelas con Androula Vassilliou, na que segundo afirmou o representante do Goberno galego despois da entrevista nun comunicado oficial da Xunta (http://www.edu.xunta.es/web/node/1418) "a Comisaria aplaudía e avalaba a política lingüística da Xunta".

Neste sentido, Ana Miranda denuncia que “o conselleiro de Educación, e con el o Goberno de Feijoo, non só lle trasladaron á comisaria unha imaxe falsa sobre a situación lingüística en Galiza, senón que menten e manipularon o encontro coa responsábel de Educación e Multilingüismo da Unión Europea”.

“O Goberno de Feijoo rompeu o consenso social e político arredor da lingua galega”

Na entrevista desta tarde, Ana Miranda trasladoulle a preocupación da sociedade galega pola ruptura por parte do Goberno de Feijoo do consenso social e político en materia lingüística e a vulneración da lexislación lingüística básica en Galiza.

Ana Miranda entregándolle un libro de poemas de Rosalía de CastroSi á aprendizaxe doutras linguas, pero non a costa do galego

Asimesmo, denunciou a grave vulneración legal que está facendo o Goberno do PP na Xunta de Galiza que "minoriza a lingua galega de xeito legal". De igual xeito, a representante do BNG trasladoulle á eurocomisaria que o Goberno do PP na Xunta non segue as directrices comunitarias en materia de multilingüismo sobre a mellora da competencia e uso vehicular dunha lingua estranxeira na educación regrada, “xa que de ningún xeito debe facerse a costa da redución do horario de uso das linguas cooficiais de Galiza, e nomeadamente do galego”.

"Non podemos estar fóra da aprendizaxe de linguas, Galiza foi sempre e segue sendo europea e internacional, pero debemos facelo partindo sempre da legalidade que en Galiza estase incumprindo polo actual Goberno”, aseverou a representante do BNG.

Convite a visitar Galiza para reunirse cos colectivos sociais e culturais

Ademais, a representante nacionalista fíxolle entrega a eurocomisaria dun amplo dossier onde se trasladan as posicións de diversas institucións, como a Real Academia Galega, o Consello da Cultura Galega, as tres Universidades, as diversas Plataformas en defensa da lingua e da cultura, asociacións e colectivos, así como a posición que a Plataforma "Queremos Galego”, expresada nas históricas manifestacións de outubro de 2009 e xaneiro de 2010, unha documentación que agradeceu a representante da Unión Europea

A futura eurodeputada do BNG íxolle tamén entrega de dous fermosos libros sobre Galiza, un sobre a nosa historia, cultura e patrimonio e outro un poemario ilustrado da grande poeta nacional Rosalía de Castro.

Por último, Ana Miranda convidou á comisaria de Educación, Multilingüismo e Mocidade a visitar a Galiza a reunirse cos colectivos sociais e culturais do país.

Fonte

Os sindicatos denuncian a baixa do 79% en políticas de igualdade

A CIG asegura que "amparándose na crise" o Goberno da Xunta utiliza os recortes presupostarios para desmantelar os servizos ·· Minguan as partidas destinadas ós programas de protección, a conciliación da vida persoal e laboral e de apoio ás donas vítimas de violencia.

Os sindicatos galegos CCOO e UXT denunciaron a redución de ata un 79% entre 2009 e 2011 das partidas orzamentarias destinadas a políticas de igualdade. Así mesmo, CIG asegurou que dita caída nas contías supera ó 80% en 2010 e redúcese novamente" nas contas do próximo exercicio.

En concreto, as responsables das secretarías de Igualdade de UXT e CCOO, Carmen Brea e Mabel Pérez respectivamente, lamentaron esta "importante redución" nas contas da Xunta, xunto coas do Goberno central, destinadas a favorecer medidas no ámbito da igualdade de xénero. A pesar diso, matizan que "a única partida que se incrementa substancialmente" en Galicia é a relativa á atención á violencia, que pasa de 2,6 millóns (2010) a 2,9 millóns de euros no próximo ano.

Margarida Corral da CIG enumerou partidas que se ven reducidas, como o programa de accións para igualdade e protección á muller, que se sitúa en 6,7 millóns en 2011 tras contar con 32 millóns en 2009; o programa de apoio á conciliación da vida persoal e laboral, con 1 millón de euros -5 millóns en 2009-; ademais do "forte recorte" do programa de apoio a mulleres de sofren violencia de xénero, cun 17,8% menos.

Ante esta situación, o sindicato nacionalista pretende "visibilizar" o "desmantelamento das políticas de igualdade" que se atopa detrás dos recortes orzamentarios.

62 vítimas este ano, dúas delas galegas

As responsables de CC.OO. e UXT sinalaron que, a data de 15 de no-vembro de 2010, as vítimas mortais por violencia de xénero ascenden a 62, trece máis que o ano pasado das que dúas son vítimas galegas.

En total, o servizo de información e asesoramento xurídico en materia de violencia de xénero rexistrou 9.422 chamadas, 3.063 máis que en 2009 e un 4,5 por cento do conxunto do Estado. A maioría producíronse na Coruña (4.317) e Pontevedra (3.077). Así mesmo, o servizo telefónico de atención e protección a vítimas de violencia machista contabilizou 368 usuarias en Galicia, case un 4% do total do Estado.

Pola contra, o "só oito maltratadores" dispuñan de pulseira GPS en Galicia ata xullo de 2010 e "só existen xulgados específicos" en violencia de xénero en Vigo e A Coruña.

En contraposición, a estatística xudicial constata "109 denuncias máis" en 2009 respecto de 2008, que rexistrou un total do 6.068 denuncias presentas en Galicia.

Os recursos residenciais, así mesmo, "seguen sendo insuficientes" con 112 prazas existentes en Galicia, que deben compartir tanto as mulleres vítimas de violencia xunto cos seus fillos.

Dobremente discriminadas as mulleres con discapacidade

A secretaria xeral da Igualdade, Marta González, afirmou onte na inauguración da xornada Mulleres con discapacidade e violencia de xénero, organizada pola Confederación Galega de Persoas con Discapacidade (Cogami), que as mulleres que sofren algún tipo de discapacidade "ven limitada de maior maneira cós homes a súa capacidade de acción e de desenvolvemento persoal polas trabas e prexuizos que afectan ás mulleres globalmente: trataríase dunha dobre limitación"."É preciso acabar con esa invisibilidade das mulleres con discapacidade, sexan vítimas de violencia de xénero ou non", por iso, dixo a responsable de área de Igualdade do Goberno galego, "a campaña do próximo 8 de marzo, Día Internacional da Muller, da Secretaría Xeral da Igualdade, estará destinada ás donas con discapacidades". González destacou que estudos realizados na última década poñen de manifesto como en España as mulleres con diversidade funcional viven a desigualdade de xeito máis pronunciado cós colegas varóns, e maior posibilidade de sufrir violencia de xénero".

Marta González loou a loita destas persoas ata traspasar o enfoque médico asistencialista por un enfoque de dereitos humanos que se resume no concepto de vida independente.

O Issga crea unha comisión para a equidade na prevención de riscos

O Issga acaba de constituír a Comisión para a Integración da Igualdade para asesorar sobre aspectos relacionados coa igualdade de xénero na prevención de riscos laborais. A mesa, que se puxo onte mesmo a traballar, está presidida polo subdirector xeral Técnico e de Planificación do Issga, e integrada por nove vogais, tres en representación da Consellería de Traballo e Benestar, tres pola CEG e outros tres polas organizacións sindicais CCOO, UGT e CIG. A posta en marcha desta comisión vai asegurar unha especial atención ás especificidades dos sectores laborais feminizados, tal e como quedou patente na sesión constitutiva celebrada na sede do Issga en Santiago.

A Comisión para a Integración da Igualdade é un órgano permanente técnico que asesorará para que as políticas de prevención de riscos laborais teñan en conta os aspectos relacionados coa igualdade de xénero. Impulsará actuacións preventivas específicas en sectores laborais feminizados, con medidas como a vixilancia da saúde das traballadoras autónomas, mariscadoras e agricultoras. Entre outras iniciativas, a comisión proporá medidas de protección da saúde laboral das traballadoras nos períodos de embarazo, maternidade e lactancia.

Fonte 

El Sergas argumenta la muerte de un bebé en el hospital de Ferrol: "Un error puede cometerlo cualquiera"

Efectivos del centro hospitalario público administraron por error a un recién nacido un medicamento destinado a la madre.

El Hospital Arquitecto Marcide de Ferrol ha reconocido que el fallecimiento de un bebé recién nacido se produjo debido a un "error en la medicación" al habérsele suministrado un medicamento vaso constrictor destinado a la madre. Fuentes del hospital ferrolano han explicado que ya se ha abierto una investigación para tratar de esclarecer el motivo del error en la medicación.

La madre del bebé ingresó en el hospital público de Ferrol el pasado viernes y dio a luz a una niña el sábado por la tarde en un parto natural. El proceso asistencial, según ha señalado el hospital, era el correcto, con el equipo médico establecido -dos ginecólogos, una matrona y una enfermera-. Sin embargo, fuentes hospitalarias han admitido que se produjo "un error" en la medicación y se le suministró al bebé un medicamento denominado Metilergometrina, un vaso constrictor, que estaba dirigido a la madre para tratar la hemorragia que sufrió tras el parto. El error provocó la muerte de bebé el domingo.

De forma inmediata, se detectó el "accidente" y se trasladó al bebé a la UCI para adoptar las medidas preventivas oportunas para frenar los posibles efectos adversos, aunque no se pudo evitar su fallecimiento por una parada cardiorrespiratoria.

La necropsia al bebé se le realizó en la propia residencia. Las mismas fuentes hospitalarias han señalado que la familia fue informada desde el primer momento de lo que había sucedido y se puso a su disposición toda la atención psicológica necesaria.

SERGAS

La secretaria xeral de la Consellería de Sanidade, Sagrario Pérez Castellanos, ha considerado que un error puede "cometerlo cualquiera" y ha expresado la "consternación" de la Administración sanitaria por la muerte del recién nacido. A preguntas de los medios de comunicación, durante una rueda de prensa, sobre si la Administración sanitaria adoptará medidas disciplinarias, Pérez Castellanos ha abogado por "esperar los resultados de la investigación".

De este modo, ha abogado por "poner toda la información de forma transparente" a disposición de la familia del bebé fallecido para que cuente con "toda la información de lo sucedido".

"Los errores podemos cometerlos cualquiera. Lo que hay que tratar es de valorar lo que ocurrió y después tratar que no vuelva a ocurrir en el futuro", ha aseverado la secretaria xeral de la Consellería de Sanidade.

"APOYO Y COLABORACIÓN"

Pérez Castellanos ha trasladado "en el nombre de la conselleira y de toda la Consellería de Sanidade y del Sergas" el "apoyo y colaboración" a la familia. "Estamos todos consternados", ha afirmado. "Nos consta que el hospital está compartiendo este sentimiento. Todo el personal está consternado por este hecho", ha subrayado, al tiempo que ha insistido en que se "están haciendo todos los pasos que están establecidos" para aclarar lo sucedido.

Fonte

 

O BNG no Congreso revela que ‘El Ferrol del Caudillo’ segue a usarse

O voceiro do BNG no Congreso dos Deputados, Francisco Jorquera, vén de denunciar que a Administración Xeral do Estado segue a usar topónimos non oficiais como “El Ferrol del Caudillo, Arteijo ou Rianjo”, entre outros, e esixiu unha “solución definitiva” que acabe con esta “deformación”.
Segundo informou onte o BNG, Jorquera xa presentou unha pregunta para a súa resposta por escrito no Congreso na que inquire ao Goberno pola “falta de respecto” da Administración estatal coas normas lingüísticas vixentes. O nacionalista critica que o Goberno “sabe que este é un tema recorrente” e manifesta que “produce xa cansazo” reiterar “unha e outra vez” a necesidade de que o Executivo que dirixe José Luis Rodríguez Zapatero emita as directrices oportunas para que os distintos organismos do Estado “respecten escrupulosamente a toponimia oficial de Galicia”.
Neste caso, os topónimos galegos deturpados atópanse nun rexistro de empresas autorizadas a elaborar alimentos que se pode atopar sinxelamente na web do Ministerio de Sanidade, no apartado correspondente ás empresas inscritas no Rexistro Xeral de Alimentos. Alí pódense observar “barbaridades”, como as cualifica o BNG, do calibre de Viana del Bollo, Vivero ou Otero de Rey, entre outros casos.

TAMÉN NOS ORZAMENTOS
Finalmente, o deputado nacionalista instou o Goberno central a explicar se existe “algún tipo de control sobre estas cuestións” e pediu que se corrixan tamén os erros similares atopados nos aínda en tramitación Presupuestos Generales del Estado para o ano 2011.

Miles de personas se manifiestan en Santiago en defensa de la sanidad pública

Exigen que se dé «marcha atrás» en la política privatizadora de la sanidad gallega.

Miles de personas procedentes de toda Galicia se han manifestado hoy por las calles de Compostela en defensa de la sanidad pública, encabezados por la Plataforma SOS Sanidad Pública y los líderes políticos de PSdeG y BNG, y de los sindicatos CCOO, UGT y CIG.

La organización informó a Efe de que sus cálculos de participación rondan las 25.000 personas, que partieron a las 12:00 horas de la Alameda y recorrieron las calles de la Senra y Doctor Teixeiro, entre otras, pasaron por la plaza de Galicia y acabaron en la Quintana, que casi no pudo acoger a todos los manifestantes que seguían llegando una hora y media después del inicio.

Fuentes de la Policía local explicaron a Efe que en la salida de las cabeceras en la Alameda había más de dos mil personas, si bien al término de la convocatoria no ofrecieron una cifra aproximada.

Los manifestantes portaron pancartas con los lemas «La salud no es un negocio» o «La privatización perjudica la salud» y corearon cánticos amenizados por gaiteiros al ritmo de «sanidad pública gratuita», «Feijóo atiende Vigo no se vende», «la sanidad es de todos» o «la privatización es corrupción».

Tras las cabeceras se situaron los líderes de los partidos políticos, parlamentarios, alcaldes y sindicalistas, representantes de colectivos médicos y de enfermería, entre otros.

Al inicio de la marcha, el portavoz de la Plataforma SOS Sanidad Pública, Manuel Martín, explicó a los periodistas que el sistema sanitario público gallego está en «serio peligro de privatización» con un descenso «brutal» del gasto en sanidad y la posibilidad de que el sistema «entre en quiebra», alertó.

Asimismo, el secretario general del PSdeG, Manuel Vázquez, expresó su «inmensa preocupación» por «cómo el Gobierno gallego está desmantelando una de las principales columnas del sistema de bienestar» por el «ataque frontal con la privatización de la sanidad».

Defendió una sanidad «pública, universal y gratuita», recordó que Galicia está «a la cola en el ahorro del gasto farmacéutico» y exigió a la Xunta de Alberto Núñez Feijóo que «deje de convertir ese gobierno en enemigo público número uno de la sanidad pública».

También el líder del BNG, Guillerme Vázquez, quiso decir al comienzo de la manifestación «alto y claro» que «'sí' a la sanidad pública y 'no' a la política privatizadora del PP».

«Esa política debe ser frenada en seco porque si no las consecuencias serán irreversibles», advirtió Vázquez, para quien la política de la Xunta «lo único que supone es un despilfarro de fondos públicos».

En esta línea se expresaron los convocantes en un escenario instalado en la Quintana, donde participaron representantes de plataformas sanitarias de diversos puntos de Galicia para reivindicar una sanidad pública y más medios para sus hospitales y centros de salud.

Destacadas personalidades de la cultura gallega asistieron a la Quintana, como el escritor Manolo Rivas, donde la actriz Patricia Vázquez, conductora del acto y de la lectura de un manifiesto, dio paso a los distintos colectivos para que intervinieran ante los asistentes a la manifestación, que concluyó casi a las 14:00 horas con una canción reivindicativa a modo de copla.
Fonte

Carlos Aymerich: "Despois dun ano, xa ninguén discute que +G está no Bloque para quedar"

"Teresa Táboas e eu estamos cada un no seu sitio. Hai unha cooperación e relación magnífica". "O BNG debe de aparecer como o referente de toda a xente que secundou a folga xeral, e non falo só da que foi ás manifestacións da CIG" 

Hai un ano que tal día como mañá se constituía formalmente Máis Galiza -daquela chamados aínda Máis BNG-, como corrente organizada dentro do Bloque. Carlos Aymerich era proclamado coordinador xeral deste proxecto e Teresa Táboas, responsable de Organización. Nacían co obxectivo de facer que a cidadanía recupere a ilusión perdida pola formación frontista tras o seu máis que eivado paso do goberno galego e a consecuente perda e baixada electoral nos comicios autonómicos do 2009. Nacían, segundo eles, para dar a batalla a nivel interno e lograr un BNG máis aberto e plural. Un ano despois, o propio Aymerich, fai un repaso de cómo está hoxe a situación.

Que cambiou dentro do BNG neste tempo?

Consolidouse o cambio que supuxo no BNG a asemblea do 2009 en canto á correlación de forzas. Pero sobre todo, o que vai cambiando, e é positivo, é o clima interno dentro do BNG. Cada vez máis hai un sentimento e un estado de ánimo transversal no conxunto do BNG, no que cada vez máis xente entende que é necesario manter o BNG, mantelo unido, traballar dentro del, pero que é necesario tamén, para que iso sexa posible, darlle un novo impulso e curar as feridas ou fracturas que puideron quedar abertas da asemblea. A iso contribuíu de maneira decisiva +G.

Dentro de +G, que cambiou? A corrente está máis consolidada ou a división interna da que se fala avanza?

A corrente está cada vez máis consolidade e é cada vez maior. Este ano foi un proceso de asentamento. É como cando se fai unha casa nova, nos primeiros meses repisa e hai que retellar e arranxar algunha fenda, é normal. Hai tamén algunha decisión que se tomou, construtiva, que corrixe a anteriores, porque o resultado final queda mellor doutra maneira e hai que acometer as reformas necesarias. Pensa que nós nacemos despois das eleccións do 2009, en tres semanas afrontamos unha asemblea nacional, da que saímos cun 45% de apoios, pero foi un proceso de acumulación de forzas que logo ten que consolidarse. Consolidarse quere dicir que ten que definirse en positivo e formularse con alternativas e liñas políticas concretas. É lóxico que houbese e haxa persoas que pensen que +G debía de ir por outro camiño..., ben, é como en calquera organización. Nós levamos a cabo un proceso de definición en positivo, non nacemos contra nada. Había persoas que tiñan postas en +G expectativas diferentes e marcharon para poñerse a traballar noutros proxectos, pero neste ano é infinitamente máis a xente que vén organizarse con nós e que quere contribuír desde +G ó avance do BNG.

Chegouse a dicir que Teresa Táboas e vostede representan sensibilidades distintas en +G. Hai tensión...

En absoluto. Somos unha corrente do BNG e se nos poñemos a ter sensibilidades internas, pois... francamente creo que non avanzariamos moitos. Teresa Táboas e Carlos Aymerich está cada un no seu sitio, no BNG, no grupo parlamentario e en +G e o sitio de cada un é onde nos puxo a asemblea, polo demais hai unha relación magnífica, moi estreita, igual que o noso traballo e a nosa cooperación.

O obxectivo inmediato será afrontar as eleccións municipais de maio. Por que campaña debe apostar o Bloque cando o PP xa avanzou que volverá usar a táctica das autonómicas de tirar pola lingua e o ataque ós bipartitos?

O BNG debe de aparecer como referente de toda esa xente de esquerdas demócrata que en Galiza considera que ten que haber unha política distinta, que non comparte a política neoliberal que está seguindo o PP e o PSOE e que quere que desde os concellos se conteste e se avance nunha liña de máis benestar e de aposta polos intereses das maiorías. Temos que demostrarlle á sociedade galega que hai alternativa a este pensamento único que nos queren impoñer PP e PSOE dicindo que o emprego, a atención ás necesidades sociais, a cohesión social, é algo secundario, porque o principal é obedecer o ditado dos mercados financeiros nada inocentes. Pois non. Pódese atender ás necesidades sociais e iso ten que ser o prioritario, hai que crear emprego porque é o que vai redundar tamén nun maior desen- volvemento e eficacia nas políticas sociais e económicas. Hai moitos votantes do PSOE, dicíamo onte un, que pensan que no seu partido alguén está intentado que acepten polbo como animal de compañía, estanlles intentando vender as políticas que practican como de esquerda, e non o son. No caso do PP, terán que tirar pola lingua, pola división dos bipartitos, para non falar do que lle preocupa á xente, xa que desde que goberna o PP hai 50.000 empregos menos en Galiza, o crecemento do paro está xa acadando niveis moi preocupantes, e datos, que non son do BNG, senón de Unicef e de Cáritas, din que hai máis de 600.000 galegos por debaixo do limiar da pobreza. Mentres, eles, rebaixan os orzamentos para inclusión social.

As municipais teñen que ser o inicio da recuperación electoral do BNG. Cos datos que manexan, realmente, é posible?

Hai que traballalo, pero é posible, porque temos un campo social e político moi amplo no que o BNG pode avanzar. A condición é que o BNG traballe realmente pegado ás demandas sociais, que saiba converter ese descontento social en enerxía para transformar a realidade desde os concellos. Toda a xente que o 29 de setembro saiu á rúa apoiando a folga xeral, e non falo só dos que foron ás manifestacións da CIG, senón de todos, se non é o BNG, quen é o seu referente en Galiza? Ese é o territorio onde temos que xogar e onde o BNG pode avanzar electoral e socialmente.

Que tal a relación coa UPG?

Outro cambio que houbo este ano é de recoñecemento. Xa ninguén discute que +G está no BNG para quedar. Non somos nada episódico nin unha manifestación afortunada que ten lugar ás portas dunha asemblea nacional. Somos unha corrente organizada con vocación de permanencia, de estabilidade, e así o recoñece a UPG e os diferentes actores que existen dentro do Bloque. Ninguén podería entender hoxe o BNG sen contar con +G e calquera avance do BNG tense que facer contando co que +G diga.

O seguinte obxectivo será esa asemblea nacional pendente para despois das municipais. +G apostará porque portavoz nacional e candidato á Xunta sexan a mesma persoa ou porque cambie a tradición?

Esa é a guinda da tarta, pero antes temos que facer o bolo. O fundamental é que sexamos capaces entre todos de saír cun BNG máis unido e capaz de ilusionar outra vez a sociedade galega. Eu adoito acudir ó que supuxo no ano 87 a asemblea do Carballiño, da que saíu a formulación do proxecto común que permitiu realizar dentro do BNG a unidade do nacionalismo e permitiu o ascenso e o avance electoral e social do BNG ó longo dos anos 90. Estamos nunha encrucillada semellante e o que ten que saír desa asemblea é un grande acordo político entre todos os que facemos parte do BNG, para darlle un novo impulso e para saír fóra formulando un novo proxecto común que permita esa nova xeira. Ese é o reto. O resto será poñerlle nomes e estrutura a un acordo e unha vontade que temos que definir entre todos. Por iso imos traballar.

"O PP barallou e repartiu as cartas eólicas outra vez para beneficiar os seus clientes e patrocinadores"

Hoxe -por onte- adxudícase o concurso eólico, que o bipartito non puido levar adiante. Que sente?

Xa non é tempo de saudades ningunhas. É tempo de ver que o PP atrasou durante dous anos a adxudicación do concurso eólico, que esa demora ten consecuencias económicas, porque está poñendo en causa a viabilidade de moitos deses aproveitamentos. Pero por outro lado creo que agora se vai ver claramente cal foi a razón desa demora e do que fixo o PP, que fundamentalmente foi barallar e repartir as cartas outra vez, co argumento de que o concurso era ilegal. Agora xa sabemos que non, que o concurso era perfectamente legal e así o recoñeceu o Tribunal Superior de Xustiza. O que había no fondo era outra cousa, era que as grandes empresas eléctricas españolas teñen que entrar no repartimento e teñen, como sucedeu nos anos de goberno Fraga, que ser as grandes beneficiarias da enerxía eólica en Galiza. Iso é o que supón o concurso eólico do PP e é a verdadeira razón de que se repartiran as cartas eólicas outra vez, para que os clientes e patrocinadores do PP saísen beneficiados. Non hai outra explicación.

+G non vai facer ningún acto de aniversario?

Xa se fixo o da constitución das mocidades a semana pasada, e agora coincide co debate dos Orzamentos. A mellor conmemoración é que haxa unha boa manifestación en defensa da sanidade pública este domingo.
Fonte

O 'apartheid' que practica Marrocos no Sáhara

A ocupación do Sáhara segue pautas semellantes aos métodos de ocupación de Israel e de discriminación e persecución dos ocupados propias de Palestina ou do racista réxime de Pretoria, en Sudáfrica.

Cal será a mellor definición do fracaso dunha política de convivencia? Un muro. As chantas de cimento de Israel sobre a estrema das terras de Palestina na ribeira oeste do Xordán son unha proba. Para os ocupantes das terras (o estado de Israel) son os ocupados (o pobo palestino) os verdadeiros construtores do Muro ao non quereren entrar en razón.

En calquera caso, o Muro de castigo a Palestina chega ao cabo de tres guerras e como remate e fracaso dunha diaria historia de tortura colonial para a absorción, nunca para a convivencia.

A ocupación das terras saharauís comeza pola construción do Muro, e esa é a principal diferenza coa negación da soberanía de Palestina. A coroa de Marrocos trazou primeiro un muro e bombardeou con napalm (o chapapote incendiario dos norteamericanos contra o Vietnam) os campamentos do Sáhara anexionado.

Como primeiro responso dunha invitación á paz e ao entendemento, non parece o colmo da coherencia. É a partir do Muro cando Marrocos ocupante lanza sobre os saharauís o seu programa de apartheid, unha praga de medidas dirixidas á marxinación e o castigo do pobo resistente.

A partir do Muro, inzan o mapa do Sáhara ocupado con pendellos de control nos que o colonizador ten todo o tempo do mundo para roubar o tempo e a paciencia dos colonizados e enxertarlle a conciencia de non viviren na súa propia terra. A seguir, veñen os asasinatos selectivos, apenas enmascarados en desaparicións e accidentes. A sentenza de morte dos cadros dirixentes que conforma todo un estado de excepción.

Nin unha liña só deste mapa do apartheid poderia escribirse se non contase coa axuda dunha poderosa contra-información que carga sobre os ocupados a culpa de toda confrontación e censura os asaltos a vivendas, a tortura e os mil atrancos á vida diaria dos que resisten na súa terra.

Que nos recorda esta guerra censurada? E o roubo da auga, a destrución de vivendas con máquinas excavadoras, o arrasado de cultivos? A que se parece o secuestro e asasinato de Hamadi Buiema, tres veces tripado por unha furgalla policial de Marrocos?

Que ten de semellante a encomenda do enfrentamento á autoridade da ONU, á inmediata sentencia condenatoria do ocupante e a súa cómoda vida futura coa complicidade dos países con dereito a veto dentro do Consello de Seguridade? A que lle pode soar aos saharauís a expresión “proceso de paz” despois de tantas convocatorias que conduciron a paz ningunha?

Sáhara linda con Palestina

Todos os carateres do progromo contra os saharauís son coma unha herba á beira doutra herba ao lado do tormento diario da poboación de Palestina e o seu abandono polas institucións de dereito internacional.

A edificante moral do muro chegou ao comezo e non ao final, coma no caso da ocupación israelí, mais o resto da infamia e da torpe maneira de facela menos visíbel é idéntica nos dous programas de colonización.

Fonte

A Xunta esquece o galego na UE

Feijóo fala en castelán cinco anos despois da estrea da lingua propia en Bruxelas

“A presenza das linguas cooficiais supón unha mellor identificación das persoas co proxecto político que representa a UE”. Con esta frase, o ex presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño, destacou a relevancia do feito de que o galego se estrease nas institucións europeas. Foi un 16 de novembro de 2005 no plenario do Comité das Rexións da UE e logo do acordo entre o Estado e este organismo para permitir o uso oficial de “linguas distintas” ao castelán nel.

Xusto cinco anos despois, o pasado martes, o agora xefe do Executivo galego, Alberto Núñez Feijóo, empregou o castelán na súa intevención no Comité das Rexións para presentar o ditame co que abordou a posibilidade de abrir novas vías de financiamento para Galicia ante a caída dos fondos estruturais a partir de 2013.

Optou polo castelán Feijóo malia que hai un ano elixira a lingua propia na súa primeira intervención no Comité das Rexións e a pesar de que a normativa europea permitiríalle empregar o galego. Para facelo, bastaría con pedir que a representación permanente de España ante a UE “solicite esa posibilidade ante os órganos correspondentes con sete semanas de antelación”, dando tempo así a que a administración comunitaria facilite os mecanismos necesarios para a tradución. Así o aclara a lexislación e fontes comunitarias consultadas por Xornal.

Esta posibilidade é posible logo de que o presidente do Comité das Rexións, Peter Straub, asinase o acordo co Goberno español aquel 16 de novembro de 2005 no que Touriño interviu en galego. Ao mesmo tempo, o daquela presidente da Generalitat catalá, Pasqual Maragall; o presidente valenciano, Francisco Camps; e o comisionado do lehendakari, José María Muñoa, empregaban o catalán e o vasco para celebrar o acordo.

Á marxe disto, o emprego das linguas cooficiais do Estado na Unión Europea non ten moito máis percorrido. A súa oficialidade é parcial na maioría do resto de institucións comunitarias, xa que o uso do galego queda limitado a traducións oficiais dos actos do Parlamento Europeo e do Consello, traducións dos parlamentarios a todas as linguas da Unión e comunicacións escritas a administracións e a súa correspondente resposta.

A lingua, no entanto, ten outra posibilidade, como cando o ex eurodeputado nacionalista Camilo Nogueira interviu en Bruxelas en galego, engadíndolle un chisco de acento portugués, e aproveitando a oficialidade da lingua do país veciño.

Fonte

 

Manuel Monge: “Na Coruña aínda temos a Franco no salón de plenos”

Monge considera que o consistorio coruñés “non ten o que hai que ter” para retirar a placa da rúa General Sanjurjo.

Manuel Monge (Laguna del Duero, Valladolid, 1947), preside a Comisión pola Memoria Histórica da Coruña (CRMH), entidade que esixe a supresión da simboloxía franquista nesa cidade, que chegou a ser “a capital de España” ao contar co maior número de iconas que enxalzaban o réxime de Franco. Monge, que estivo encarcerado en varias ocasións por defender os valores republicanos e é sobriño de dous represaliados, deberá declarar como testemuña polo recurso presentado pola filla de Juan Canalejo, ante a intención do Concello da Coruña de retirarlle as distincións e cambiar o nome da rúa de quen fora o xefe de Falanxe na cidade.
Estes días asistimos na Coruña á colocación e retirada, en poucas horas, do cartel co novo nome da antiga rúa General Sanjurjo. O concello di que se debeu a un erro de trámite, que opina?

É unha verdadeira chapuza por parte do Concello da Coruña. Non se trata dun problema técnico, como alegan, senón que en realidade demostra que non hai vontade política para retirar a placa e que non teñen o que hai que ter. Que isto ocorra hai máis dun ano da aprobación en pleno da retirada de máis de 50 símbolos franquistas é unha vergonza. Esiximos que o concello cumpra dunha vez con este tema porque non vai orixinar ningún problema, tanto os cidadáns como os carteiros desta cidade son moi listos.

Como valora o recurso presentado pola filla de Juan Canalejo, que se opón a que cambie de nome a rúa dedicada ao seu pai, polo que vostede deberá declarar como testemuña?

É un recurso desesperado por parte dos parentes de Juan Canalejo porque todo o mundo sabe que a demanda non ten xustificación. Desde o máximo respecto á familia, considero que é un personaxe que non ten méritos como para contar cunha rúa nin con ningún tipo de distincións. Juan Canalejo foi o xefe da Falanxe na Coruña, realmente foi un pistoleiro que cometeu todo tipo de delitos, isto está recollido na prensa da época e en numerosas publicacións. Participou no secuestro e tortura dun rapaz, ao que lle practicaron todo tipo de vexacións e tivo que ser hospitalizado. Era o que hoxe denominamos un terrorista, reprimindo brutalmente a folguistas e disparando contra sedes de partidos políticos. Todo isto está recollido no informe presentado pola comisión de expertos, da que formo parte, que pediu a retirada de distincións e do seu nome do rueiro. Lamentablemente, Juan Canalejo foi asasinado, pero iso non xustifica a petición da súa familia.

O concello xa lles ofreceu un sitio onde colocar o monolito que pensan construír cos nomes dos máis de 600 represaliados na cidade e na comarca?

Estamos ante un proceso que, tras unha xestación de nove meses, finalmente vai ter un final feliz. O goberno municipal da Coruña xa nos confirmou que ese memorial poderá colocarse nun lugar visible e integrado na cidade. Faremos pública a súa situación exacta nos próximos días. Será inaugurado o 19 de decembro, cando tamén celebraremos unha homenaxe no teatro Rosalía de Castro ás vítimas da represión franquista. Ademais, presentaremos un libro coas actividades desenvolvidas pola comisión, que levará por título A historia roubada polo franquismo.

Tamén lle enviou recentemente unha carta ao portavoz do PP na Coruña, Carlos Negreira, que manifestou que nese memorial debían figurar “todas as vítimas”. É certo que non quixo reunirse cos parentes dos represaliados?

Os familiares pediron reunirse con todos os grupos municipais do goberno da Coruña para explicarlles o proxecto do memorial e buscando a solidariedade. E a sorpresa foi cando todos os grupos os recibiron excepto o PP, que nos comunicou que finalmente non os recibiría tras anunciar inicialmente o contrario. Segundo nos comunicaron, Carlos Negreira manifestou que estaría a favor de participar na iniciativa se ían a aparecer os nomes de todas as vítimas reflectidos, así que lle enviamos unha carta solicitándolle que nos dea novos nomes de represaliados. Hai que felicitar ao PP doutras cidades como Salamanca ou Zaragoza, onde apoiou activamente este tipo de memoriais. Cremos que os populares da Coruña non poden quedar atrás.

A estatua de Franco segue á intemperie en Ferrol e a de Millán Astray, depositada nun almacén municipal. Que suxiren que se debe facer con ela?

O caso de Ferrol evidencia que o Ministerio de Defensa non está por exhibir a Franco en ningún sitio. E no caso da estatua de Millán Astray na Coruña parece ser que tampouco. Nós cremos que a talla de Millán Astray debería estar nun museo dos horrores, onde despositar tamén as placas franquistas que se van retirar. Ese museo está pendente de facer, e un bo lugar podería ser o antigo cárcere da Coruña.

Dixo que A Coruña era “a capital da simboloxía franquista”. Segue séndoo?

Afortunadamente, xa non estamos á cabeza do ranking porque no pleno de setembro do ano pasado aprobouse a retirada de máis de 50 símbolos, aínda que quedan flocos importantes. Mentres Defensa retirou os escudos franquistas de Atocha, o único escudo franquista que queda na cidade está no concello, e no propio salón de plenos queda un baixorrelevo de Franco... así que na Coruña aínda temos a Franco no salón de plenos. E no consistorio tamén quedan dous retratos dos dous primeiros alcaldes falanxistas.

Fonte 

Paulo Carlos López: “Queremos que o BNG volva ilusionar a xente”

“Galiza Nova enléase en cuestións internas”

Paulo Carlos López (Betanzos, 1985) é dende onte o secretario xeral da organización de mocidade de +Galiza, que vén ocupar o lugar da Mocidade Socialista Galega (MSG). A Asemblea Nacional constituínte do colectivo é, para López, o xermolo para a “apertura” do sector xuvenil do BNG.

Que cambiou a respecto da MSG, constituída hai apenas dous anos?

É obvio que hai un continuo ideolóxico, organizativo e mesmo programático, pero o caudal humano é maior. Este non é un punto de partida, senón un continuo onde se van superpoñendo visións de diferentes grupos de mozos sobre o nacionalismo e sobre a esquerda. En palabras de Carlos Aymerich, nós estamos aplicando o que no BNG quixo aplicar +Galiza, unha “concentración parcelaria”. Damos por culminado ese proceso cunha fiestra aberta máis no nacionalismo xuvenil.

Chaman a “recuperar a ilusión” no BNG. Por que coidan que se perdeu?

Houbo unha baixada electoral dende 2001 e parte da mocidade tamén deixou de confiar no BNG. Existe unha desafección non só co BNG senón coa política, e o noso deber é desmontala. Queremos que o BNG volva ilusionar facendo propostas que se acheguen ao día a día da xente, procurando un BNG plural e aberto. Cando o BNG tivo maior incardinación social era cando no seo do BNG existía pluralidade.

Cales son esas propostas?

No ámbito do transporte para vertebrar o país interiormente, en vivenda, coa reserva dun 30% das vivendas protexidas para mozos, un plan de emprego xuvenil... Faremos propostas dende a oposición ao PP, porque a súa política xuvenil é a da folla en branco. Dedícase a desmantelar e facer estrañas mesturas, como os centros Quérote+. A Galiza Nova fáltanlle propostas claras, estamos enleados en cuestións internas e o que lle interesa á xente é que en tres anos haxa unha maioría progresista na Xunta.

Vense con posibilidades de seren maioritarios en Galiza Nova?

É ao que aspiramos. Respectamos profundamente a pluralidade política e social de GN e estamos para medrar e que as nosas propostas cívicas, de esquerdas e republicanas, teñan moito máis apoio na mocidade. O noso obxectivo é ambicioso, é que mude a correlación de forzas, e cada vez temos máis xente.

Fronte a isto, Novas Xeracións di que “a maioría dos mozos son do PP”...

A mocidade pensa en clave progresista. O problema é que moitas veces eses mozos e mozas ven que o discurso da esquerda non se rexenera. Eu discrepo de que os mozos sexan do PP, pero as organizacións de esquerda temos que facer autocrítica e pensar por que non conectamos con eles.

Fonte

O galeguismo orfo

Falar da crise institucional pasa irremisibelmente por comentar as diversas realidades que atinxen directamente aos partidos políticos que nos representan. As carencias democráticas dunha sociedade coma a nosa, que aínda antonte estaba gobernado pola furia dos sables dun xeneral, notámolas nos nosos días. Quédanlle certos tics á clase política e á propia sociedade que só o paso do tempo e o propio desenvolvemento do sistema político polo que nos gobernamos curará.

É penoso comprobar coma, no Estado e mais en Galiza, o xeito de operar dalgunhas organizacións políticas supón un verdadeiro atranco ás formas e ó fondo da política actual. A sociedade non acostuma entender ben o liderado bicéfalo, onde existe un líder orgánico e outro institucional. Os procesos democráticos internos son percibidos como procesos de fragmentación orgánica. Así temos á dereita española arrepiando das eleccións primarias, as cales non só non son rexeitábeis, senón que deberían estar lexisladas. O conservadorismo español teima na defensa dos aparatos partidistas e a esquerda maioritaria emprega incorrectamente as eleccións primarias, pois interprétaas como unha maneira de solucionar problemas internos. En calquera dos dous casos o desatino é maiúsculo. A consulta ao corpo electoral non debe meterlle medo a ninguén, aínda que este supoña unha verdadeira revolución para os dirixentes dunha forza política determinada.

En definitiva, o asemblearismo como método é incuestionábel e non deixa de ser unha consulta permanente á base afiliativa sobre cuestións que lle atinxen directamente e sobre as que a sociedade terá que opinar.

Non se comprende por parte dalgúns a normalidade á que leva a convivencia plural nunha organización. A pluralidade ideolóxica lonxe de ser unha eiva é unha vantaxe que non é en ocasións fácil de percibir.

Hoxe en plena etapa preelectoral saen a dereita e esquerda os comentarios sobre a pretendida crise interna do BNG. Efectivamente, dende que Xosé Manuel Beiras Torrado deixou o liderado do nacionalismo representativo, as xentes do bloque non foron quen de atopar un líder que asumise a etapa de cambios que se daban na propia sociedade galega e no nacionalismo, aínda que moitos deles fosen consecuencia de debates históricos inconclusos. A pluralidade da fronte vese ameazada cando se formula a tese das dúas ribeiras, Unión do Povo Galego e o resto, como novo xeito de estruturación. Ademais, afóndase na incapacidade histórica do nacionalismo de achegarse ás clases medias galegas, agás coa experiencia de Coalición Galega. A dificultade de que un importante segmento da sociedade galega non se atope comprometido co noso país tamén é responsabilidade da propia estrutura do BNG e da nosa manía de botarlle todas as culpas ao colonialismo ideolóxico español sen asumir a nosa cota de culpa.

Dende a desaparición da operación coaga, foi o Partido Popular quen se beneficiou do nacionalismo morno ou galeguismo de centro cun Fraga Iribarne que merendou a forza municipal daquel e se preocupa de lanzar mensaxes hipocritamente galeguistas que van callando nunha parte da sociedade que era e é porosa ao ideal que daquela ben representaban Pablo González Mariñas e Xosé Henrique Rodríguez Peña, por certo, o primeiro militante do actual BNG e o segundo fiel tamén ao bloque ata a súa morte. Hoxe diante da deriva española de Núñez Feijóo e acólitos, penosamente vemos como o Bloque tenta encontrarse a si mesmo a través duns debates no que antepón na maioría das ocasións ideoloxismo esquerdista a nacionalismo galego. E así, un amplo segmento electoral galeguista está orfo e identificado cun PP en Galicia cada día máis español..

Fonte

Mientras la unica urna que importaba era la que eligiera el pulpo Paul....El Congreso tramita la reforma de la ley electoral que excluye a los emigrantes de las municipales

El Pleno del Congreso ha acordado tomar en consideración la proposición de ley que los dos partidos mayoritarios, el PSOE y el PP, junto con los nacionalistas de CiU y PNV, registraron en la Cámara Baja para una revisión general de la legislación electoral. Izquierda Unida y UPyD expresaron airadas protestas contra la reforma, que juzgan insuficiente, y también votaron en contra de admitirla a trámite ERC y CC, mientras que el BNG se abstuvo.

Todos los cambios, cuya aplicación se espera para los comicios autonómicos y locales de mayo de 2011, se basan en las recomendaciones de la subcomisión del Congreso que, a lo largo de casi dos años, ha venido trabajando bajo la presidencia de Alfonso Guerra en una amplia revisión de la Ley Orgánica del Régimen Electoral General (LOREG), que data de 1985 y que hasta ahora sólo había sido objeto de reformas puntuales.
Entre las novedades figura la exclusión de los residentes en el extranjero en las elecciones locales, la posibilidad de voto en urna en consulados y embajadas para los emigrantes, la desactivación del papel clave de los tránsfugas en las mociones de censura municipales, la mejora del sistema de concejo abierto que rige para los pequeños municipios o el adelantamiento del censo válido para unas elecciones evitando empadronamientos de conveniencia.
También contempla la extensión de los criterios de pluralismo y proporcionalidad a las televisiones privadas, la prohibición de actos de inauguración en campaña electoral, la eliminación de publicidad política en precampaña, la exigencia de un aval testimonial de firmas a las formaciones sin representación parlamentaria que optan a escaños en Cortes, la reducción de los gastos electorales y la congelación de las subvenciones a los partidos.
Todo ello se completa con la proposición de ley que hace unas semanas se aprobó en el Congreso para simplificar la papeleta electoral para el Senado y con la otra iniciativa de reforma de la LOREG, ya sólo pactada por PSOE y PP, que busca estrechar el cerco a los herederos de Batasuna.
Según destacó el socialista José María Benegas, desde el principio se ha trabajado con los criterios de excluir propuestas que implicasen modificaciones de la Constitución y de permitir únicamente aquellos cambios que contasen con amplio consenso, y siempre con presencia de los dos partidos mayoritarios.
Ello hizo que no prosperasen las reformas en profundidad de la proporcionalidad del sistema electoral que planteaban IU-ICV y UPyD, que se consideran perjudicadas por la actual legislación. “Esta proposición de ley santifica el fraude de ley, la chapuza y la burla –proclamó Rosa Díez, de UPyD–. Aquí se perpetra un acto burlesco de fraude democrático”.
PUCHERAZO EN TODA REGLA
De su lado, el diputado de Izquierda Unida, Gaspar Llamazares, ha tachado de “fraude, estafa y burla” esta reforma electoral, una modificación que, según ha dicho, supone la legitimación de “un pucherazo en toda regla” y una ley “a la carta” para mantener el bipartidismo “deformando" la representación política de los españoles.
Y es que, según ha argumentado, la futura norma provocará que las terceras fuerzas políticas, como IU, queden “a nivel de parias”, se las considere de “una casta inferior” al carecer de los mismos derechos políticos y se las sitúe “en la clandestinidad”.
A las críticas se ha unido Esquerra Repuiblicana, cuyo secretario general, Joan Ridao, definió la reforma como una “mascarada” del PSOE y PP, a los que acusa de haber “cocinado un plato insípido de alcance casi técnico”.
RECURSO AL TC
Igualmente, el diputado de Coalición Canaria (CC), José Luis Perestelo, ha expresado su rechazo a la reforma por excluir de las elecciones locales a los inscritos en el Censo Electoral de residentes en el Extranjero (CERA). "No entendemos que se prive de un derecho fundamental a más de un millón de españoles", enfatizó, recordando que el Gobierno canario ya ha anunciado su intención de recurrir la reforma ante el Tribunal Constitucional.
Para el representante del PNV, Aitor Esteban, la decisión de excluir a los emigrantes ha sido “más que acertada” pues se había llegado al punto de que varios municipios tenían más electores en el extranjero que en la propia localidad. También defendió la reforma el nacionalista catalán Jordi Xuclà, quien pidió a los demás "rigor" en el debate electoral.
Desde el PP, José Antonio Bermúdez de Castro reiteró que no puede haber un sistema electoral “a la carta” y quiso dejar claro que todos los partidos han tenido que ceder para lograr el consenso. También el PP, que siempre ha reclamado que en los ayuntamientos gobierne la lista más votada, o el PSOE, en cuyo programa se defendía una circunscripción especial para emigrantes, o incluso los nacionalistas alistas, que siempre han defendido las circunscripciones autonómicas para las elecciones europeas.
Bermúdez de Castro cerró el debate elogiando a su homólogo del PSOE, José María Benegas, de quien destacó su “sensatez y capacidad política”, y al presidente de la Comisión Constitucional, el también socialista Alfonso Guerra, “que ha conducido los debates de manera ejemplar”.
Los cuatro firmantes de la reforma global de la LOREG han manifestado su intención de que se tramite con urgencia para garantizar que pueda aplicarse en las municipales de 2011. Eso sí, el de este miércoles no será el último debate parlamentario porque tanto ERC-IU-ICV como UPyD y CC ya han anunciado enmiendas de totalidad.

Fonte

O BNG critica que o PP se negue a declarar 2011 Ano Castelao

A deputada nacionalista Ana Pontón que cre que coa súa negativa os populares "aldraxan" o intelectual e artista de Rianxo no seu 125 cabodano

O PP négase a declarar o Ano 2011 como Ano Castelao e vota en contra dunha iniciativa do BNG que tiña por obxecto conmemorar o 125 aniversario do seu nacemento e o recoñecemento da súa figura, para que non sexa víctima da política de “ocultación” e “esquecemento” que practica o goberno da Xunta contra as figuras senlleiras da cultura e as letras galegas.

Ana Pontón, durante o debate en pleno desta proposta nacionalista, que foi votada no transcurso desta mañá, advertiu que se introducían na mesma unha serie de aspectos para que de ter sido aprobada non puidera ficar como algo “ritual” senón para dotala de contido e que se efectivizara.

Neste sentido, salientou a necesidade de organizar unha grande exposición da obra gráfica máis relevante de Castelao na Cidade da Cultura e actividades de divulgación nos centros educativos. Asemade, avogou pola organización de estudos e congresos e, sobre todo, porque se incluíse na lei de orzamentos unha partida con suficiente dotación para o desenvolvemento de todas as actividades.

A parlamentaria tamén reivindicaba a través desta iniciativa que se cumpra outro acordo unánime do pasado mes de febreiro relativo á protección e difusión da obra de Castelao e á súa declaración como Ben de Interese Cultural, pois ningún dos puntos que incluia se está a desenvolver.

Para a deputada nacionalista, a pertinencia desta proposta vén dos antecedentes que se puideron comprobar con nitidez durante o 2010, ano no que se produciron efemérides doutros personaxes claves para a cultura galega, como o 125 aniversario da morte de Rosalía ou o centenario do nacemento de Carballo Calero, “semella que non teñen o talle suficiente para que a Consellería lles prestara a súa atención”.

Ana Pontón denunciou que mentres non hai recursos para conmemorar estas datas si apareceron publicados no DOG convenios para dotar con case 500.000 euros á Fundación Cela, “aquí non hai austeridade –dixo- pero a Fundación Rosalía recibiu só 20.000 e a Fundación Castelao nin aparece. Non só se premian as figuras que non son representativas do sistema literario e cultural galego senón que isto se fai en detrimento das que si precisarían do apoio deste goberno”.

A parlamentaria advertiu durante o debate que xa non tiña moitas esperanzas en que esta proposta fora saír adiante e asegurou que esta actitude, a de votar en contra ou aprobar cousas que logo fican nun caixón é expresiva de como entende o PP o galeguismo, como un “galeguismo de galería” que logo contradí todo coa súa práctica.

“Con esta votación vostedes aldraxan a Castelao e quen como vostedes atacan á lingua e cultura galegas, servíndose das institucións nesa batalla, non poden dicir que seguen o credo de Castelao”, concluiu.

Fonte:

La visita del Papa en Santiago no cumple las expectativas de público

El Gobierno gallego ha invertido unos tres millones de euros con la convicción de que Galicia iba a convertirse hoy en el centro de la atención mundial, pero horas después, es la decepción de comerciantes, hosteleros y fieles la que inunda Santiago.

6.000 policías. Horario de 24 horas para los bares. Tiendas de souvenirs abiertas desde las siete de la mañana. Santiago ha amanecido preparado para recibir al aluvión de 200.000 católicos anunciado por la Xunta y el Ayuntamiento para ver y escuchar al Papa. El Gobierno gallego ha invertido unos tres millones de euros de dinero público con la convicción de que Galicia iba a convertirse hoy en el centro de la atención mundial. Pocas horas después, es la decepción de comerciantes, hosteleros y fieles la que se traslada en masa por las calles de la capital gallega.

Desde primera hora, los accesos a la ciudad han estado semidesiertos, sólo unos 300 de los 1.200 autobuses previstos habían llegado al mediodía a los macroaparcamientos habilitados para la ocasión, según fuentes de Protección Civil. "Los únicos que me han comprado recuerdos de la visita son unos policías sevillanos y unos bomberos de Barcelona. Los peregrinos se han asustado", cuenta Óscar, encargado de la tienda Recordos A Rúa, en el centro histórico de la ciudad y a unos cuantos metros de la plaza del Obradoiro, la zona cero de los pomposos actos organizados por la comisión especial creada por la Xunta para este "acontecimiento histórico". Joseph Ratzinger estaba a punto de aterrizar, y las expectativas de negocio alimentadas desde que hace unos meses anunció su visita se han esfumado.

Diego Pérez, sacerdote del Opus Dei de la diócesis de Tui-Vigo, subraya que lo importante es lo que va a decir el jefe de la Iglesia católica. "No ha venido para que los políticos tengan un rédito electoral". Minutos después, una veintena de personas está parada en el parque de la Alameda ante una de las siete pantallas gigantes instaladas en la ciudad para atender a las masas de creyentes deseosas de no perderse el mensaje de su líder. Están rodeados de un despliegue, este sí histórico, de periodistas, policías y voluntarios de Protección Civil. Habla el Papa, tras aterrizar en el aeropuerto de Lavacolla. Consumidores cargados con bolsas pasan de largo. Cuando Ratzinger termina su discurso, sólo dos de los telespectadores de la Alameda aplauden. El ambiente helado sorprende especialmente a Milagros Sandoval, una religiosa de Lumen Dei llegada de A Coruña. "Hay mucha menos gente de la esperada. Quizás es porque se hizo propaganda de que Santiago es pequeño..." "Es una pena", apostilla, desolada, la mujer que la acompaña.

Fonte