28 de julio de 2010

España sigue rechazando el ingreso de ciudadanos argentinos y latinoamericanos, en general.

Otro rechazo en España

Es la segunda argentina que no puede entrar en menos de un mes

Otra mujer denunció maltratos cuando quiso ingresar en España, y ya son dos los casos, en lo que va del mes, de argentinas a las que se les prohibió entrar en ese país.

El hecho, del que sólo se supo en las últimas horas, ocurrió hace una semana en el aeropuerto de Barajas, cuando las autoridades migratorias españolas rechazaron el ingreso de la argentina Luisa Ormeño, de 72 años, por considerar que "no cumplía con los requisitos necesarios" y había excedido anteriormente el plazo de 90 días de estancia que permite el visado de turista, explicó ayer el vocero de la embajada española en Buenos Aires a la agencia de noticias EFE.

Según las autoridades españolas, Ormeño carecía de pasaje de vuelta a la Argentina y su carta de invitación para viajar a España había sido enviada por fax, por lo que no pudo ser verificada por la policía española, añadió el vocero, quien aseguró que la mujer recibió el mismo trato que el resto de los pasajeros retenidos.

Una de las hijas de Ormeño declaró ayer que su madre fue tratada como "una prisionera" por las autoridades españolas y no pudo tomar la medicación para sus problemas cardíacos durante las aproximadamente ocho horas que estuvo retenida en el aeropuerto de Barajas, antes de ser enviada a la Argentina en otro vuelo.

El altercado llevó a que la cancillería argentina, a través del vicecanciller argentino, Alberto D´Alotto, transmitiera a la embajada de España en Buenos Aires su "preocupación" por la citada cuestión.

El funcionario subrayó el "interés del gobierno argentino porque en todos los casos de ciudadanos argentinos que ingresen en territorio español prime el debido resguardo a su dignidad personal".

Este es el segundo caso en menos de un mes, luego de que Ada Ghiara, de 88 años, denunció una situación similar también en el aeropuerto de Barajas, donde estuvo retenida durante ocho horas hasta que fue enviada a la Argentina. En tanto, El movimiento Argentinos en el Exterior anunció ayer que llevará el tema al Parlamento español para que investigue "estos casos violatorios de los derechos humanos".

http://www.lanacion.com.ar/nota.asp?nota_id=1288908

La abuela de 88 años, detenida, incomunicada y expulsada de España, es mi madre
Hugo Rodríguez*
Aún sin dar crédito a lo sucedido, me pongo a hacer estas líneas a ver si puedo hacer la digestión de lo sucedido y quizás así, compartiéndolo, pueda resolver con la ayuda de ustedes, lo que hay que hacer en una situación como esta.
Aeropuerto de Barajas, terminal 1, 14,20 horas, vuelo procedente de Buenos Aires, voy con mi hermana a recoger a mi madre, que llega otra vez como lo hace todos los años desde hace 33.
Siempre, y como si fuera la primera vez, el encontrarnos, el abrazo entrañable, y esa alegría del tiempo que vamos a compartir, así frente a la puerta de la Sala 1, los dos mirando unos y otros los pasajeros que van llegando, siempre esperando ver la silueta de mamá que nos mira y nos une. va pasando el tiempo, ya son las 15,30 horas y nos comenzamos a preocupar, de repente la llamada de mi otra hermana, afortunada compañera en esta situación, nos pone sobre aviso, mamá esta retenida en inmigración, no la dejan pasar. rápidamente me voy al coche a buscar mi documentación, quizás cuando vean que soy su hijo, que soy español, que sus nietos son españoles, que vive mucho tiempo con nosotros todos los años. mis pensamientos se agitan mientras acelero mi andar bajo el calor aplastante del parking del aeropuerto. llego a la puerta de la Sala 1, me acerco al guardia civil, le digo: Mi madre está adentro, tiene 88 años, déjeme pasar, el hombre me mira y con un gesto me dice adelante, pensando quizás que se trataba de ir ayudarla con el equipaje. Otro guardia civil me para, ¿adonde va usted? El anterior sale de su silencio y dice, déjalo, yo le autorizo. entro, me dirijo sin vacilaciones al sector de los pasaportes, me acerco a un funcionario de la policía, (esta vez nacional). mire han detenido a mi madre, quiero saber donde está. ¿Que hace Usted aquí?. Usted no puede estar aquí,. repito mi demanda, el tipo se violenta y debo ponerme serio. Le estoy hablando con respeto, ¿donde esta mi madre?. afloja y me dice, vaya a la primera planta, ahí está la comisaría, pregunte allí y le darán un número de teléfono para que se informe. Me doy media vuelta y rápidamente me dirijo a la comisaría, ya había estado allí en otras oportunidades y los agentes siempre se habían mostrado amables, así que casi con mayor tranquilidad veía que comenzaban a aclararse las cosas. Buenas tardes, mi madre ha sido detenida en inmigración, tiene 88 años, siempre viaja y nunca a pasado esto, como puedo aclarar las cosas. Mire, solo le puedo dejar un teléfono, no es nuestra competencia, pero Usted llame y le informarán. oiga. me interpone, tenga paciencia porque tienen mucho trabajo, así que insista hasta que le atiendan.. muy bien, muchas gracias agente, muy amable. Salgo casi corriendo y comienzo a llamar, una, otra, hasta casi 20 veces. le paso a mi hermana otro número alternativo, ella repite la operación, con la misma sensación de fracaso.
Pasado un tiempo alguien descuelga el teléfono, una voz que no se identifica, y un tono de funcionario aburrido me pregunta que quiero, le explico la situación dándole los mayores detalles posibles, el interlocutor me pregunta el nombre, para mas tarde decirme que allí se encontraba, que tendría una entrevista y aportará toda su documentación y que en función de eso se determinaría si puede entrar o no, entonces, le digo, ¿Que hago entonces?, ¿Como podemos ayudar para aclarar esto?, ¿Con quien puedo hablar?, a lo cual, con toda la frialdad del mundo me dice. está hablando conmigo, .me quedo como paralizado por la impotencia. ¿Como puedo saber como está? Usted no puede acceder, en todo caso, apunte este teléfono, es el de la sala donde se encuentra, si llama podrá hablar con ella.
¡Estela! Tengo un teléfono para que podamos hablar, ¡llamemos!. comunica, una y otra vez, comunica. seguimos insistiendo mientras el tiempo comienza a comprimirse y expandirse. ¡Ya esta! Hola, ¿Como estás? Escucho que mi hermana habla con las dos, tranquilizando, tratando de poner confianza, y viendo que es lo que realmente está pasando. parece que mamá tiene un pasaporte nuevo, no han visto los viajes anteriores, y su billete está por 5 meses, y dicen que no se puede arreglar, no puede tener un billete por 5 meses. luego habla con la mamá, ella llora, dice que esta muy mal y Estela intenta calmarla. Le dice que se tranquilice, que seguramente todo se arreglara, que seguramente habrá alguna manera de solucionarlo.la llamada se corta, no puedo hablar con ellas, entonces, decidimos esperar los acontecimientos, algo pasará, no creo que por una cuestión administrativa vayan a hacer algo contra de ella, que podemos hacer. comenzamos a llamar a amigos, a mover nuestros contactos, a ver que podemos hacer, alguien que conozca a algún funcionario de inmigración que nos cuente que pasa exactamente, quizás un abogado, algún amigo de Convergencia que tenga contactos, vamos moviendo todas las posibilidades y nuestros amigos comienzan a ponerse en marcha, siempre dándonos ánimo, pero también con la preocupación de no saber exactamente que hacer. Va pasando el eterno tiempo de espera, llegan nuestros amigos Carlos y Josefina, movemos más posibilidades, nuevamente nos logramos conectar. Hablo con mi hermana secuestrada. noto su preocupación, mamá la esta viendo un médico, está descompuesta, nos han dicho que tendremos una entrevista, que ahí se ve nuestra situación, escucho su llanto, mi tensión aumenta, así como mi impotencia, nuevamente me dirijo a la policía, seguimos intentando. El agente es un muro, justifica su situación al tiempo que dice que comprende, y que nada puede hacer por nosotros, le pido el teléfono de la embajada argentina, se que ya no puedo llamar, pero de todas maneras lo tengo por si hace falta, Josefina calienta motores, ella encarará posteriormente a su superior.
Queremos saber el nombre del abogado de oficio que nos dicen que la atendió y no hay forma de conseguirlo.
Llega otra afectada, su madre viene para su boda, no trae la invitación, tampoco la dejan entrar, ni como turista, nos dice, parece que las van a deportar, de todas maneras puede ser que después de las entrevistas las dejen salir, pero le dijeron a los de la sala, que fue un oficial quien informó a todos que van a ser expulsados. Nuestra frustración aumenta, no podemos creer lo que está sucediendo. A todo esto, nos vamos a la puerta de salida con la esperanza de que aparezca por ahí, seguimos un rato, ya no logramos comunicar con la sala donde estaban, así que ya no pudimos hablar mas con ellas.
Vamos hasta las aerolíneas, contamos el caso, nadie quiere dar información y nos remiten a la policía, todo es increíble, pero se va materializando lo inimaginable. Están deportando a una señora de 88 años las fuerzas de seguridad del estado en cumplimiento con las leyes establecidas y cumpliendo con el cupo de expulsiones que seguramente tienen.
Y la edad? Y los antecedentes? Y los vínculos familiares? Todo eso no importaba nada, la ley es la ley, vaya ¡COBARDES! Incapaces de mostrar su rostro, incapaces de sentir o asumir su responsabilidad, un cupo a cubrir, que vergüenza e inmoralidad. Esto no quedará así. A estos señores les ha salido un cayo, aunque todavía no se enteraron.
Sabemos que esto pasa todos los días, que todos los días son muchos los que son regresados a sus países. Y las justificaciones son varias: no tiene carta de invitación.Viene por más tiempo del exigido.no tiene esa reserva de hotel reglamentaria. Yo me pregunto: ¿Cuanta insensibilidad tiene que tener ese funcionario? Y ya no es uno, son todos, el agente de policía, el que les hace la entrevista, el abogado que supuestamente las defiende. todos encajonados en una función especifica para no sentir, ni ver, ni oír lo que todos juntos hacen, un sistema diseñado para ser para la ejecución aséptica, hasta que alguien toma la decisión final. violencia sorda y encubierta, vaya los civilizados, menudos monstruos.
A los funcionarios del cuerpo de seguridad del estado, más concretamente a los del turno tarde, del martes 6 de julio de 2010, de la puerta 1, de la Terminal 1 del aeropuerto de Barajas decirles: que no vamos a parar hasta que esta denuncia llegue lejos, hasta saber quienes son (nombres y apellidos) y que toda España, al igual que nosotros, se entere de lo que esta pasando, y se avergüence de que haya gente haciendo en nombre de todos estas cosas. No podemos permitirlo mas.

http://www.globatium.com/?nota=2178

*Hugo Rodríguez, periodista, director de Globatium.com, ciudadano español de origen argentino, es hijo de la nueva víctima del perverso sistema de selección de ingreso de extranjeros a España.

26 de julio de 2010

Beiras pide "unidade" nun "proxecto común de autodeterminación"

O ex portavoz nacional do BNG cre "indispensable" volver "articular todas as lecturas diferentes" na organización nacionalista.

O ex portavoz nacional do BNG e líder do Encontro Irmandiño, Xosé Manuel Beiras, proclamou este domingo que é "indispensable" recuperar "o modelo de articulación de todas as lecturas diferentes dun proxecto común", co obxectivo de sumar "e non restar, nin dividir, nin monopolizar a ideoloxía do nacionalismo". "Debería ser para a unidade, pero neste momento non hai unidade, é indispensable recuperar o modelo de articulación de todas as lecturas diferentes dun proxecto común de autodeterminación", asegurou o histórico nacionalista en declaracións a Europa Press durante a súa participación na manifestación do Bloque con motivo do Día da Patria Galega.

Beiras advertiu de que a articulación de "todas as lecturas" foi a "clave do éxito do ascenso imparable" da formación nacionalista galega nos últimos 25 anos --con el, o BNG alcanzou o seu teito electoral no Parlamento autonómico--. Para o líder do Encontro Irmandiño, corrente crítica no seo do Bloque, este domingo é un "día de festa e reivindicación", pero avisou de que "o que pasa, é que a xente que vén (pola manifestación) é a que ten conciencia de identidade da nación galega". "E aí hai un espectro que excede o esquema organizativo actual do BNG", apostilou, en declaracións a Europa Press, o histórico nacionalista.

"NIN RESTAR, NIN DIVIDIR"

"¡Claro!, non se pode restar, non se pode dividir nin monopolizar a ideoloxía do nacionalismo", recalcou para criticar "a escisión dos mundos, entre os que fan lecturas correctas e os que non", en referencia ás distintas posturas das correntes integradas no Bloque. Beiras, que se situou cara ao final da manifestación, afirmou que "desde hai bastantes anos, sempre se colocou "no medio da xente". "É onde me gustou estar sempre e onde seguín estando na época en que era portavoz nacional e do grupo parlamentario", salientou. "Desde hai bastantes anos estou sempre no medio da xente, sempre estaba no medio da xente, nos despachos para facer o indispensable que había que facer", defendeu o histórico dirixente do Bloque, quen advirte do reto de combater "o proceso de fascisfización" da sociedade actual e do "proceso de ofensiva ás identidades dos pobos".

http://www.xornal.com/artigo/2010/07/25/politica/beiras-pide-unidade-nun-proxecto-comun-autodeterminacion/2010072517332700156.html

O BNG proclama en Santiago que "Galiza é unha nación sen apelidos"

Guillerme Vázquez culpa a Feijóo de "opoñerse a avanzar no autogoberno".

Miles de persoas participaron hoxe na manifestación convocada polo BNG para celebrar o Día da Patria Galega e que saíu, pasado o mediodía deste domingo, da Alamenda compostelana coa reclamación de "máis autogoberno" e a reivindicación de que Galicia sexa recoñecida como "unha nación".

En declaracións aos medios pouco antes de iniciar a marcha, o voceiro nacional do Bloque, Guillerme Vázquez, defendeu o "orgullo" de Galicia como "nación" por ter unha lingua e cultura propias e advertiu de que o recoñecemento nacional supón máis "benestar". Así mesmo, o líder nacionalista tivo palabras para o recurso que presentará a Real Academia Galega contra o decreto do plurilingüísmo da Xunta e valorou a acción da institución académica, posto que a súa misión é "defender o galego". "É un día especial para os nacionalistas para defender a nación, a lingua e o orgullo de ser galegos", proclamou Guillerme Vázquez, quen avisou de que existe "unha dobre crise: a económica e a política". Neste sentido, culpou ao Feijóo de ser "o problema do país" e de "opoñerse a avanzar no autogoberno".

Na cabeceira da manifestación marcharon polas rúas compostelanas a Executiva Nacional liderada polo voceiro nacional, a coordinadora executiva, Teresa Táboas; o tamén voceiro parlamentario, Carlos Aymerich; e os demais membros como Francisco Rodríguez, Xoán Bascuas, Francisco García, Manuel Antelo, Ana Pontón, Ana Luísa Bouza.

Non obstante, non se deixaron ver ao inicio da marcha entre os postos da cabeceira nin o histórico nacionalista e líder do Encontro Irmandiño Xosé Manuel Beiras nin o ex vicepresidente da Xunta e ex voceiro nacional, Anxo Quintana, os cales non obstante si se manifestan unhas filas máis atrás.

Da comitiva tamén formou parte unha delegación internacional formada por máis de 20 partidos nacionalistas do Estado e diversos países, entre os que se atopa o senador do PNV Iñaki Anasagasti, o coordinador xeral de Aralar, Patxi Zabaleta; o secretario de Política Internacional de Eusko Alkartasuna, Sebastián Colio; ou a presidenta da Chunta Aragonesista, Nieves Ibeas.

http://www.xornal.com/artigo/2010/07/25/politica/bng-recorre-ruas-satiago-lembrando-galicia-nacion/2010072513314400484.html

Fraga, a prol de "mellorar" o Estatuto sen que Galicia sexa "nación, porque nunca o foi"

O ex presidente da Xunta censura a actitude "lamentable" dos políticos cataláns tras a sentenza do 'Estatut' e rexeita que os descendentes dos emigrantes teñan dereito "indefinido" ao voto.

O ex presidente da Xunta e actual senador por designación do Parlamento de Galicia, Manuel Fraga, mostrouse hoxe en Santiago partidario de "mellorar" o vixente Estatuto de Autonomía, se ben dende un punto de vista no que Galicia "non é unha nación" e "non o foi nunca", xa que forma "parte gloriosa de España".

Nun almorzo informativo no marco da Tribuna Galicia do Fórum Europa, o presidente de honor do PP lembrou que non ten "simpatía ningunha polos nacionalistas" galegos, se ben subliña a súa aposta por "desenvolver" as autonomías, sen que isto signifique, advirte, que o Estado adopte un corte "federal", dado que, dende o seu punto de vista, o sistema autonómico é un "termo medio" axeitado.

Nunha intervención realizada en castelán por indicación do moderador -"hai medios nacionais", advertiu, despois de que Fraga iniciase o seu discurso en galego- entrou tamén, a preguntas dos presentes, a valorar o escenario posterior á sentenza do Constitucional sobre o Estatut de Cataluña, no que os políticos cataláns, acusa, están a manter unha actitude "vergoñenta" e "lamentable"

Voto emigrante e política estatal

Durante o coloquio celebrado no Hostal dos Reis Católicos, Fraga foi tamén cuestionado sobre a idoneidade de que os emigrantes galegos continúen a votar. Despois de reivindicarse como "fillo de emigrantes", o ex titular da Xunta considerou que "a emigración debe ser cultivada", se ben matiza que "habería que ver, ata que xeración, persoas que nunca viñeron por Galicia e non teñen nin idea de onde está teñen que ter os mesmos dereitos cós seus pais ou os seus avós".

En clave estatal, Fraga cargou contra a política de Zapatero, en aspectos como a súa "inexistente" acción exterior, di. Non obstante, o histórico político conservador desbotou a posibilidade de que Mariano Rajoy impulse unha moción de censura, dado que o seu resultado é "previsible".

Tamén aos socialistas se dirixiu para valorar o papel do Ministro de Fomento e vicesecretario xeral do PSOE, José Blanco, de quen considerou que as súas "opinións poden ser as dun bo ministro para Galicia", pero non "dun político coas ideas o suficientemente claras como para dar leccións aos demais", en referencia a Rajoy.

http://www.xornal.com/artigo/2010/07/26/politica/fraga-prol-mellorar-estatuto-galicia-sexa-nacion/2010072610524300856.html

6 de julio de 2010

El regionalismo rebrota en el norte de Portugal

Voces respetadas y respetables del norte de Portugal han dado la voz de alarma y advierten de que la región fronteriza con Galicia está al borde de la revuelta. Lo ha dicho, por ejemplo, Rui Rio, alcalde de la segunda ciudad del país, Oporto, desde 2001, reelegido por mayoría absoluta en 2005 y 2009, presidente de la Junta Metropolitana de aquella ciudad y dirigente del conservador Partido Social Demócrata (PSD). El malestar contra el centralismo lleva años en la incubadora, como consecuencia de la sensación de olvido que padecen muchos de los casi cuatro millones de habitantes de aquella región. Un área que el historiador Rui Ramos compara con el sur de Italia o el este de Alemania, con menos ingresos, más desempleo y peor sistema de salud que el resto de Portugal. Y con el PIB per cápita más bajo del país, 80 frente al 138 de Lisboa, sobre la base de 100 como valor de referencia

Ha bastado la propuesta del Gobierno, todavía en discusión en el Parlamento, de declarar de pago las tres autovías del norte (en zonas más ricas como el Algarve son gratuitas), para pasar del malestar a la indignación. Las protestas han dado nuevos bríos a los defensores del regionalismo, cuyo exponente más destacado se llama Pedro Baptista, dirigente socialista que promueve el Movimiento Pro-Partido del Norte. "Portugal es el único país europeo que no permite partidos políticos regionales", dice este antiguo diputado del PS. La prohibición figura en la Constitución, vigente desde 1976, aprobada tras la revolución de abril de 1974. Eran otros tiempos y otra realidad, cuando en Lisboa inquietaban las ansias autonomistas de Madeira y Azores. Ahora, la mayoría de fuerzas políticas considera desfasado el impedimento de crear partidos regionales. Por ello, Baptista cree que es hora de exigir "una revisión constitucional".

El principal promotor de un partido del norte asegura que "el espíritu de revuelta se está generalizando" por una razón muy simple. "Es la única región que en los últimos 10 años ha retrocedido en todos los indicadores económicos. Ha habido un desvío sistemático hacia la región de Lisboa de fondos europeos que pertenecen al norte, y una política de concentración de inversión pública en aquella región". Oporto y Braga, los dos grandes núcleos del norte, no tragan con que grandes proyectos de obras públicas -el AVE, el segundo aeropuerto, la plataforma logística- estén previstos en Lisboa.

La lista de agravios es larga. El norte tiene el índice de paro más elevado de Portugal, 12% frente a la media de 9%, y el mayor número de pequeñas y medianas empresas que han cerrado las puertas. El 90% de los empleos públicos más cualificados están en la región de Lisboa. La competencia de los países asiáticos y la ampliación del mercado europeo han tenido efectos devastadores en la región. No ha sido solo la quiebra de pequeñas y medianas empresas del calzado, madera o textil, que absorbían mucha mano de obra. El cierre de Qimonda, compañía alemana de componentes informáticos que exportaba 1.000 millones de euros al año, ha sido un golpe muy duro para la región, al desaparecer un pilar de la balanza tecnológica portuguesa.

La combinación de regresión económica y social es explosiva. "Para colmo, aumenta el sentimiento de que el Gobierno no gobierna Portugal, sino solo su territorio y sus propios Ministerios, lejos del norte del país", lamenta Pedro Baptista. "No nos dejan tener una política regional autónoma, ni la tiene el Gobierno".

Ricardo Jorge Pinto, coordinador del semanario Expresso en la región de Oporto y profesor de la Universidad Fernando Pessoa de aquella ciudad, sostiene que muchos ciudadanos del norte están cansados de las promesas incumplidas sobre la regionalización de Portugal de los dos grandes partidos, socialista y socialdemócrata (conservador). "El primer ministro, José Sócrates, del PS, prometió durante la campaña electoral de 2002 Gobiernos con cierta autonomía en cinco regiones, que corresponden a las actuales comisiones de coordinación y desarrollo (norte, centro, Lisboa y Val do Tejo, Algarve y Alentejo). Ganó los comicios y nunca más habló del asunto". En las filas conservadoras pasa tres cuartos de lo mismo. "Pedro Passos Coelho, líder del PSD, habla de crear una región piloto -no especifica si en el norte o el Algarve-, y si funciona, ya se ampliará", explica Jorge Pinto.

El descontento ha contribuido al rebrote del regionalismo y de la idea de un partido regional, que defienda un proyecto propio para el norte. El alumbramiento del futuro Partido del Norte ya tiene fecha, entre finales de octubre y la campaña presidencial, con el objetivo de estar a pleno rendimiento para las próximas legislativas de 2011. "Comenzamos hace poco más de un mes y ya tenemos mil militantes. Esperamos llegar a 10.000 en octubre", asegura convencido Pedro Baptista. "Tenemos gente de todos los partidos e independientes, y muchos jóvenes que entran por primera vez en política". Si el nuevo Partido del Norte no puede ser inscrito con esta denominación, Pedro Baptista tiene un nombre alternativo, Partido Portugués de las Regiones, para el que ya ha recogido 7.000 firmas.

Los regionalistas reclaman "un recorte del gasto político centralista, de 15 a ocho ministerios", y una amplia reorganización administrativa territorial, pero no renuncian a sus objetivos máximos, que incluyen "autonomía regional, un Gobierno y un Parlamento propios". El norte no tiene una lengua propia, pero el regionalismo embrionario reivindica "una historia, una identidad y una forma de ser". "Portugal empezó aquí, en el norte", recuerda Baptista. "No somos un movimiento nacionalista, pero si Lisboa continúa con la política de ojos y oídos cerrados, el regionalismo puede transformarse en nacionalismo".

http://www.elpais.com/articulo/internacional/regionalismo/rebrota/norte/Portugal/elpepiint/20100706elpepiint_5/Tes

5 de julio de 2010

A Xunta asume que privatizar o hospital de Bos Aires foi un fracaso

O Goberno di agora que non pode pagar o que solicita a empresa, que abandonou o sanatorio.

Polémicas, denuncias, conflitos e rupturas na emigración. Todo para nada. A Xunta decidiu o pasado mes de xaneiro privatizar a xestión do Centro Gallego de Bos Aires, hospital da emigración naquela cidade. Malia o rexeitamento de boa parte dos colectivos da diáspora e incluso do Goberno arxentino, Sanidade cedeu o control do sanatorio ao grupo castelán 3A Recoletas durante doce anos e cunha subvención pública para a empresa de 37,2 millóns no mesmo periodo.

A compañía controlaba así financeriamente o centro, mentres que a Fundación Galicia Saúde, de carácter público, se limitaba a compartir a dirección e a aboar anualmente máis de tres millóns de euros para a xestión de 3A Recoletas. Seis meses despois daquel polémico acordo –que supuña “a privatización da xestión do hospital”, segundo os colectivos críticos– os dous directivos encargados por 3A Recoletas para dirixir o Centro Gallego “abandonaron o sanatorio” de feito temporal. Un mes despois do adiantado por este diario, os dous xestores da compañía marcharon definitivamente, tal e como confirmaron a Xornal fontes do propio hospital. “Entregaron os ordenadores e a información que tiñan, deron as grazas e dixéronlles aos empregados que marchaban sen posibilidade ningunha de regreso”, din.

Os motivos son económicos. 3A Recoletas comprometeuse no contrato asinado coa Xunta a xestionar o hospital sempre que o Goberno asumise a débeda, algo que asegurou o Executivo galego. A cantidade comprometida polo Goberno, de máis de dez millóns de euros, nunca chegou e a empresa, cansa de esperar, decidiu abandonar.

A Xunta mantén silencio, pero Xornal tivo acceso a unha carta da Asociación de Profesionales del Centro Gallego onde os médicos dan conta da última reunión mantida con Santiago Camba, secretario xeral de Emigración. “O Executivo galego non o recoñecerá, pero o acordo está roto”, dicían fontes do hospital hai unhas semanas.

Na carta, explícase que Camba aclarou que a Xunta “atópase aínda nunha etapa de conversas” e que se deu “un prazo de dous meses para definir a sinatura ou non do contrato definitivo con ela (Recoletas)”. Ademais, o secretario xeral de Emigración tería recoñecido tamén “que os montantes necesarios non poden ser satisfeitos na súa totalidade”

Mentres, Recoletas abandonaba o hospital e os profesionais, na mesma carta, advirten que “colaborarían na eventual determinación doutro camiño” e no caso “de ver sinais claros de cambio na xestión”. “Non cremos nos que foron artífices ou partícipes dun proxecto que só trouxo consecuencias de quebranto económico e moral a expensas do noso esforzo”, din. O hospital ten agora graves problemas económicos.

3 de julio de 2010

Deixanos Maruxa

Onte no exilio do silencio dos derradeiros anos deixounos fisicamente a señora Maruxa Boga; unha perda moi grande para toda a colectividade galega en Bos Aires e para a emigración en xeral. Maruxa nada na Galiza Ideal -Arxentina- no ano 1915 e filla de emigrantes Galegos esta xornalista e actriz arrolada en galego que representou Os vellos non deben de namorarse dende logo na lingua na que foi pensada por Castelao e non como representabase fai cinco anos en Compostela no idioma da conquista. Tivo tamben un programa de radio por carenta e cinco anos sendo dos mais seguidos pola xente tendo como convidados por exemplo; Castelao, Eduardo Blanco Amor, Antón Alonso Ríos, Ramón Suárez Picallo ou Maruxa Villanueva.

Maruxa esquecida por moitos e lembrada para os "actos políticamente correctos" foi victima da aldraxe mais miserabel ao pecharse a Delegación de Xunta de Galiza e retirase a placa no seu honor no salón principal.

*… Triste o destino dalgunhas homenaxes. Pode que da meirande parte delas. Triste o destino desas homenaxes que chegan tarde, que veñen para compensar con flores os menosprezos de moito tempo, que veñen encher con verbas agarimosas e xustas as dores doutras palabras ferintes…

…Conta alguén que a coñece ben e dende fai moitas décadas, que non quería ir. Laiábase da hipocrecía destas cousas, lembraba con precisión os desprezos e os ataques, tremía imaxinando as apertas mentireiras e repugnantes deses mesmos que a combatiron por roxa, por republicana, por concubina, por indómita, por meterse en cousas de homes, por dicir o que non debía, por dicilo na lingua que non se debía, por estar do lado dos perdedores e dos fuxidos…

… Triste o destino dalgunhas homenaxes. Pode que da meirande parte delas. Triste porque chegan tarde, porque louvan cousas dun pasado que son as mesmas que non aturan neste presente. Triste porque -ainda que con xustiza, merecidas homenaxes- esa dilación descubre que o que buscan non é salientar a memoria do homenaxeado e os seus compromisos senón ponderar aos que organizan a homenaxe…

Como dí o derradeiro parrafo da publicación Apertas ao Lonxe, triste o destino dalgunhas homenaxes, moito mais triste é o aldraxe de botar no esquecemento os feitos de Maruxa e de pasarnos a aspiradora da memoria por aqueles que non xulgan asasinos, xudicializan as decicions do pobo catalán e queren mercar un polvo alemán para que os seus tentáculos representen o éxito dunha grande e libre.

Quedamonos coa sua ultima presenza publica, na que ela homenaxeaba a Castelao xunto coa Federación de Asociacions Galegas, homenxe que os 7 de Janeiro soo o fan aqueles Galeguistas e Republicanos; os outros deixan a sua coroa “políticamente correcta” fronteiras dentro das institucions que ninguen verá e non na praza co nome do Guieiro alonxada na avenida mais importante da cidade mais grande da Galiza Autral.

Non é hoxe o día de homenaxes a Maruxa, é o día de dar a triste noticia e pensar como ela deixounos entre o silencio e a intransixencia desa minoría que ten o poder dos medios, goberno estatal e autonómico facendo mais aldraxes como o recorte dos dereitos electorais e a complicidade dos directivos nas institucions da diaspora. Hoxe é o día de reflexion para valorar mais a quen fixo e fai moito pola terra Nai

Deixounos un anaco moi grande de Galiza.

"Deus queira que Galiza estea pronto no lugar que Castelao e eu soñamos"

Maruxa Boga


*Unha Homenxe para Maruxa Boga-apertas ao lonxe-Debora Campos http://apertasaolonxe.wordpress.com/2008/02/28/unha-homenaxe-para-maruxa-boga/

Fontes e fotos:

http://www.lavozdegalicia.com/lavozdelaemigracion/2010/01/11/00031263210371949416613.htm

http://bngargentina.blogspot.com/2010/01/argentina-recuerda-rodriguez-castelao.html

http://www.vieiros.com/nova/64364/ldquo-deus-queira-que-galiza-estea-no-lugar-que-castelao-e-eu-sonamos-rdquo

http://www.elcorreogallego.es/tendencias/ecg/morre-arxentina-actriz-teatral-xornalista-galega-maruxa-boga/idEdicion-2010-07-27/idNoticia-573562/


Repercucions de Maruxa

03 agosto, 2010

O BNG de Arxentina di que "Maruxa Boga foi unha persoa esquecida por moitos, recordada para actos baleiros e vítima do aldraxe da Xunta"

O Bloque Nacionalista Galego en Arxentina tamén tivo palabras de recordo para Maruxa Boga, "unha perda moi grande para toda a colectividade galega en Bos Aires e para a emigración en xeral". Coñecida polo seu traballo no campo da interpretación e do xornalismo, dirixiu durante corenta e cinco anos un programa que contou con invitados da talla de Castelao ou Eduardo Branco Amor, o BNG considera nun escrito que foi unha persoa "esquecida por moitos e recordada para os actos politicamente correctos", así como "vítima do aldraxe máis miserable ao pecharse a Delegación da Xunta de Galicia e retirarse do salón principal a placa instalada na súa honra".

Os nacionalistas tamén se refiren ao "triste destino dalgunhas homenaxes" a Maruxa Boga, quen "queixábase da hipocrisía destas cousas, recordaba con precisión os desprezos e os ataques, estremecíase imaxinando os falsos e repugnantes abrazos deses mesmos que a combateron por vermella, por republicana "por dicir o que non debía, por dicilo na lingua que non se debía". Así mesmo, critican que algunhas homenaxes "chegan tarde" e que o seu único obxectivo é "ponderar aos que organizan a homenaxe".

O texto finaliza recordando a última aparición pública de Maruxa Boga, o 7 de xaneiro, na homenaxe da Federación de Asociacións Galegas a Castelao e recorda que "ela deixounos entre o silencio e a intransigencia desa minoría que ten o poder dos medios, goberno estatal e autonómico, facendo máis aldrajes como o recorte dos dereitos electorais e a complicidade dos directivos nas institucións da diáspora". Ademais, destaca que coa súa perda "déixanos un pedazo moi grande de Galiza.
http://maisgalizadiaspora.blogspot.com/2010/08/o-bng-en-arxentina-di-que-foi-unha.html